O 15 de setembro do 2022 publicábase o regulamento polo que se determinaban as zonas de pesca en augas profundas, e establecíanse 87 áreas de veda para a pesca entre 400 e 800 metros de profundidade, para os erroneamente denominados «aparellos de fondo». Curiosamente, son estas as zonas e profundidades nas que o sector pesqueiro máis afectado de toda Europa é o galego. Inicialmente poderíase considerar que afectaría unicamente á pesca de arrastre, arte demonizado polas administracións comunitarias e cuxo mensaxe calou inxustamente entre a poboación. Con todo, a citada normativa afecta sobre todo a unha arte de pesca tan selectivo e coidadoso cos fondos mariños como é o palangre demersal, dirixido á pesca de pescada e erroneamente denominado de fondo. É este unha arte fixa que apenas chega a tocar o fondo mariño nalgún caso, e que é extraordinariamente selectivo nas súas capturas. Esta normativa prohibía a actividade desta selectiva arte naquelas 87 zonas, o que significaba non poder traballar en 16.419 quilómetros cadrados, pero que realmente é moito máis, xa que se debe considerar que o aparello non pode estar a se levantar e calándose continuamente para non pescar nestas zonas, e tamén hai que ter en conta a posible deriva dos aparellos, polo que a superficie prohibida podería ser tres veces superior a aquela.
Esa normativa foi recorrida ante o Tribunal Xeral de Xustiza da UE, e en data 11 de xuño do 2025 publicouse a correspondente sentenza, que cun texto demoledor, entendía como non procedentes todos os argumentos, tanto fácticos como xurídicos, dos recursos da OPP de Burela, da Comunidade Autónoma de Galicia e do Reino de España, que ao unísono eran os recorrentes. Analizar cuestións capitais que foron recorridas e desestimadas. Son as seguintes:
—Non se ten en conta o diferente impacto entre as diferentes artes de pesca, e que por tanto iso teña unha consecuencia xurídica.
—Non parece relevante o impacto económico e social que unha medida como a recorrida poida ter nunha parte relevante da poboación europea que vive basicamente da pesca. Este aspecto, de extraordinaria importancia para a nosa comunidade autónoma, resúmese en tres liñas da sentenza que textualmente refiren: o lexislador non esta obrigado a realizar unha ponderación especifica e motivada do interese da protección do medio mariño vinculado á explotación sostible dos recursos biolóxicos mariños cos intereses das persoas que levan a cabo actividades pesqueiras e os aspectos socioeconómicos desas actividades.
Son dúas coñecidas, pero tamén tristes e preocupantes, conclusións as que podemos acadar. Unha, incluída no texto da sentenza cando recolle que é preciso recoñecer á Comisión unha ampla facultade de apreciación; e a segundo é que desafortunadamente a pesca, a súa actividade e o seu impacto socioeconómico non son de interese prioritario da Unión Europea, máxime en rexións periféricas como Galicia.
A sentenza é recurrible, e corresponderá aos recorrentes e aos seus representantes legais nesta causa tomar a decisión sobre se facelo ou non.