A recado, a persoa máis sabia que coñeces só comparte o seu talento cun círculo minúsculo de seres humanos. Tendemos a considerar extraordinarios a individuos con capacidade para influír en moitos ou cun altofalante con potencia para conmover a millóns. Pero case sempre o extraordinario non é o carácter, senón a posibilidade de chegar. Alguén mo advertiu tras a morte de Mujica, cuxa complexión ética el recoñecera antes en persoas ás que xamais se lles concedeu a oportunidade de ser escoitadas. Quizá eles tamén cambiarían algo o mundo, pero tiveron que conformarse con audiencias familiares e recoñecementos discretos. Fronte aos sabios desatendidos, a escena está repleta de tarugos con galóns e atencións que non merecen. É o que Trump considera persoas «máis bobas que unha pedra», segundo o apelativo que o presidente de EE.UU. dedicou a Bruce Springsteen hai uns días para contestar o desafogo do roqueiro, que volveu aos escenarios cun queixume perplexo sobre o que acontece no seu país. Trump reciclou co Boss unha expresión á que xa recorrera para referirse a Kamala Harris, o que revela un certo chispazo de candor neste suxeito, polo demais o que se di un insensato. Revela moito dunha persoa o tipo de insultos que profire, e neste sucumbir á ofensa infantil hai algo que tranquiliza, coma se Belcebú nos martirizara cun cabeza buque. Hai uns anos, o Negro Fontanarrosa pediu unha amnistía para as malas palabras, que consideraba terapéutica. En concreto defendeu tres, pelotudo, carallo e merda. «A palabra mierrrrda é irreemplazable —proclamou—. O segredo do seu contextura física está na r. Porque é moito mais débil como o din os cubanos, mielda. Eu creo que aí está a base dos problemas que tivo a Revolución cubana». Que Trump síganos chamando bobos.