O concepto kafkiano está tan manido que parece un clixé, así que non me atrevo a dicir que foi kafkiano o que nos aconteceu o venres no centro de saúde de Perillo, Oleiros (A Coruña). O meu marido e eu tiñamos cita co médico de cabeceira, e como estas se atrasan tanto, entre medias ambos nos contaxiamos de covid. O día anterior estivera falando cunha amiga médica e contoume que agora a xente que contraía o covid, se non se atopaba moi mal podía ir traballar, persoal sanitario incluído. Xa non se practicaba o illamento, así que non se me pasou pola cabeza non acudir á cita médica. Cando o meu marido e eu presentámonos na consulta, ao vernos con máscara, o doutor inmediatamente preguntounos se tiñamos covid. Ante a resposta afirmativa, púxose moi nervioso, mirounos como apestados e mandounos para casa e díxonos que chamásemos por teléfono. Cando lle preguntei que se os médicos podían acudir ao traballo con coronavirus, por que non iamos poder acudir os pacientes, el respondeume que porque había falta de médicos. Eu expliqueille que tiña a cita previa ao contaxio, pero que me doía moito o peito e son asmática, así que pensei que podía aproveitar a cita para que me auscultase. Ao final, acabou atendéndonos, nerviosísimo, presa do pánico por temor ao contaxio e díxolle ao meu marido que agardase fóra, pero fóra do centro. Desde xaneiro do 2024, as persoas que teñan un diagnóstico de covid positivo poden ir ao traballo con absoluta normalidade. En fin, un despropósito, xa que se se pode acudir ao centro de traballo, por que non a unha cita médica? Que me dean un manual de instrucións por favor. Ángeles G. Portela. Oleiros.
Asfixia aos sanitarios
Apláudesenos, dicir que non saben como aguantamos. A sociedade ponnos en valor, pero os gobernos non. Traballamos con persoas que sofren, que morren e, vas para casa coa idea de que non se fai o suficiente. Temos unha profesión onde o 25 % dos sanitarios estamos a tratamento por depresión ou inquedanza. E que fai a ministra de Seguridade Social e os seus antecesores? Pois prexubilar a docentes, forzas armadas, policías, telefónica, etcétera, pero a nós non. Temos que arrastrar os pés ata os 65 ou 67 anos. Creo que sería de xustiza prexubilarnos algo antes por ser unha profesión lesiva psicoloxicamente. E xa se es sanitario e tes unha minusvalía importante, dinche que para prexubilarte respectando ti pensión tes que estar cinco anos cos diagnósticos; ou sexa, estás mal, pois «segue aguantando cinco anos máis para concederche a prexubilación». Non se nos coida. Utilízasenos e logo refúgallenos e ese sentimento témolo o 80 % dos sanitarios. Por favor, para cando unha política xusta e equitativa? Pois neste país lexíslase sen ter en conta as diferenzas. Sergio López González. Vigo.
Dependencias
Non comprendo o afán dalgunhas persoas por depender do alcol, as drogas e o tabaco. Unha das causas dos accidentes mortais de tráfico débese á inxesta das drogas e o alcol. Pero os españois non só consomen as drogas habituais, senón que ademais inxeren fármacos para a inquedanza, a depresión, etcétera, algo que nos fai estar á cabeza de Europa neste tema. Que gañamos con estas dependencias tan perigosas para a saúde? Non é suficientemente fermosa a vida, como para necesitar estimulantes? Fagamos deporte, visitemos museos ou abracemos a cultura, que tanto pracer pódenos proporcionar, e aprendemos a querer a vida como o facían os nosos avós. Vivamos con calma e esquezamos as présas, que non son boas conselleiras, e sobre todo na estrada, e non perdamos o sentido do humor, tan imprescindible para gozar da vida. Joaquín Gil da Pena. Cambados.
Cambios de mentalidade
Xa non existe o espírito do traballo. Xa se cargaron o profesionalismo, excepto naqueles que son, verdadeiramente, namorados da súa profesión. Antes de empezar a traballar preguntan os días que van librar ou ben que mes de verán van gozar das vacacións, aínda a propósito de que vai ser moi difícil iso pola época de ano en que teñen traballo. É evidente que hai profesións, ler hostalería, que levan a palma no abuso laboral. E calquera profesión de servizo público. Desde hai moitos anos. Pero estes empresarios, hostaleiros, atópanse nunha situación na que se xuntan a fame coas ganas para comer. Ou o que é o mesmo, todos temos dereitos. Todos queremos poder compaxinar un horario decente cun soldo case decente. Todos os traballadores aspiran ao que antes, e no seu beneplácito conculcaban os empresarios, eran os dereitos dos traballadores. Resumindo, os poucos que queren traballar tamén queren vivir. Andrés Nidáguila Casal. Pontedeume.
Para Galicia non hai billetes baratos de tren
Renfe acaba de ofertar billetes a 18 euros a distintos destinos para este verán. Galicia queda fóra desta oferta. Non nos merecemos os galegos o trato que sufrimos. Trens vellos ou novos malos, atrasos diarios e agora déixannos fóra da posibilidade de que os galegos e as persoas que nos visitan poidan acceder a uns prezos razoables e non á barbaridade de euros que hai que pagar para viaxar á nosa terra. José Conesa Ros.