Chegará un día en que todas as nacións do continente, sen perder as vosas distintas cualidades e a vosa gloriosa individualidade, fusionarédesvos estreitamente nunha unidade superior e constituiredes a fraternidade europea. Isto díxonos o inmortal Victor Hugo, autor dOs miserables e pai literario do redimido Jean Valjean. Díxoo no Congreso da Paz de París, en 1849. Fraternidade, fermosa palabra que hoxe caeu en desuso, aínda que nela condénsase todo canto quixeron construír os pais fundadores da nosa Unión.
As memorias de Jean Monnet explícano, aínda que case ninguén le algo que valla a pena para o porvir. Monnet cita literalmente a Alcide De Gasperi: «O exército non é un fin en si, é o instrumento dunha política exterior e está ao servizo dun patriotismo. O patriotismo europeo que se desenvolverá no marco dunha Europa federal». Esa Europa que Monnet ratifica ao renunciar en 1954 ao seu cargo na CECA: «Os nosos países fixéronse demasiado pequenos para o mundo actual. A unidade dos pobos europeos reunidos nos Estados Unidos de Europa é o medio para elevar o seu nivel de vida e manter a paz».
Este foi o impulso que levou a crear a Asemblea Parlamentaria da CECA, logo ampliada á CEE, para rematar sendo en 1979 un Parlamento por sufraxio universal. Pero como todas as obras humanas, incluso as máis loables, este Parlamento non é aquel co que soñaban europeístas como Ursula Hirschmann, socialdemócrata alemá perseguida pola Gestapo, e inspiradora do Manifesto de Ventotene en 1941, «Por unha Europa libre e unida», alumado naquela colonia penal de Mussolini. Non é aquel porque non albergaría espécimes como József Szájer, empolicado ás listas por Viktor Orbán, defensor da familia cristiá e organizador de orxías en plena pandemia, aderezadas con psicotrópicos, casado cunha piadosa maxistrada do Tribunal Constitucional húngaro. Nin tampouco deputadas como Eva Kaili, do vello Pasok, comisionista, ou Tarabella, do PS valón. Ou, como non, deputados ultras xermanos ao servizo da democrática China e do demócrata moscovita. Ou, simplemente, deputados agradadores dos seus xefes que agardan devindicar a súa zumenta pensión xa aos 63 anos, mentres ao resto dos europeos dicir que deben deslomarse ata os 67 e máis.
O soño subsiste a pesar de todo, aínda que para logralo conviría que xurdisen partidos xenuinamente europeos que reforzasen o piar cívico da Unión e evitar desastres como o descarrilamento francés da Constitución europea por referendo. A Francia derrotada e amputada en 1871 e case varrida en 1918 e 1945 de non ser pola axuda foránea. Mentres tanto, teremos 720 deputados nunha gaiola de grilos nacionalistas, onde pronto a intelixencia artificial americana permitirá falar en calquera idioma e opinar sobre o que acordan os Estados non menos nacionalistas. Fraternidade nos Estados Unidos de Europa ao servizo da prosperidade e a paz. Ese era e é o soño.