Os romanos non eran capaces de mesturar a auga co aceite. Ningún imperio logrouno. Ningún emperador foi quen de maridar os dous líquidos. Pedro Sánchez intentouno. E insiste en que seguirá co seu propósito de sumar o imposible. Moncloa anunciou, tras a convocatoria de eleccións en Cataluña por parte de Aragonès, que o Goberno renunciaba a elaborar os Orzamentos do 2024. Outro pau para España. Suavizou a súa afirmación, que fixo tremer á economía e aos cidadáns, coa promesa de que traballará, superado o maratón electoral de vascas, catalás e europeas nos próximos meses, con lograr un pacto para as contas do 2025.
É vender fume, sexan cales sexan os resultados dos comicios autonómicos. Certo é que se hai alguén capaz de lograr ese triplo desde un aro a outro é Pedro Sánchez, pero a realidade é moi teimuda. Os expertos en política falan de eleccións xerais para outubro, ou mesmo outra vez en pleno verán. Outros máis cautos din que podería demorarse a convocatoria das xerais ata o 2025. A que parece liquidada é a súa promesa de que a lexislatura ía ser de catro anos e que se lle ía a facer moi larga ao Partido Popular e, sobre todo, ao señor Feijoo.
Serán as sumas imposibles as que poñan contra as cordas ao Executivo de Sánchez. O perigo de ter sacado unha investidura coa man de dereita do PNV e a esquerda de Bildu , coa man dereita de Junts e a esquerda de ERC. Todo soaba a moi forzado, mesmo co parto dunha lei da amnistía que é kriptonita para debilitar a Super Sánchez.
As eleccións vascas e catalás porán sobre a mesa a evidencia de que PNV e Bildu son rivais e buscan o mesmo, de que Junts e ERC non se aman e pelexan polo mesmo. Así é difícil que manteñan os seus apoios ao límite a Sánchez. Só os une evitar que goberne o PP. Unidade que pode saltar polo aire se o PSOE ten que elixir entre un dos seus socios en ambas as autonomías. O rexeitado pode cobrarse a factura. E Sánchez necesítaos a todos á vez. A operación lexislatura volveuse máis irrealizable do que xa era.
É curioso. A lei da amnistía fixo pupa na coraza de Sánchez, mesmo entre votantes socialistas. É curioso. A corrupción do caso Koldo danou as defensas do presidente en Moncloa. Pero non será nin a amnistía nin o caso Koldo o que lle obrigue a convocar eleccións antes dos que catro anos que desexaba.
Tampouco serán o PP nin Vox, coa súa oposición feroz e feraz, os que provocan a caída de Sánchez. Van ser os que lle estenderon o cheque máis dubidoso da historia os que o tomben. Sánchez irá a eleccións, con moitas posibilidades de perdelas, empurrado os seus socios irreconciliables. A política dá e quita. Será Bildu o que sinale a porta de saída a Sánchez. Será o PNV o que lle quite o osíxeno. Será ERC o que corte os cables. Será Junts o que o remate. Non o dubide. Aqueles que o encumbraron nun escenario irrespirable para conseguir o innombrable serán os que poñan punto e final á súa fuxida cara a adiante.