Fernando Fernán Gómez, na súa película A viaxe a ningunha parte, relátanos e narra as aventuras dunha compaña de cómicos, con desencontros, problemas económicos e familiares, fame de triunfo, amores e desamores, etcétera. Observando a realidade política do momento e do noso poder executivo, do Goberno actual, poderíase intuír e inferir que, co que está a suceder para acordar a aprobación da lei de amnistía obteríase un bo guion para unha película cuxo título, sen ánimo de plaxio e adaptándoo ás circunstancias actuais, sería moi semellante a aquela do ano 1986.
Mentres tanto, e á espera da lei de amnistía prometida a Junts, Cataluña no mes de febreiro enfróntase á peor seca dos últimos anos; os cataláns teñen sede, pero a prioridade dos seus representantes políticos céntrase na amnistía, está a dedicarse máis esforzo e tempo á aprobación desta última e ás campañas electorais que aos problemas reais. Esta fin de semana vota Galicia, pensando xa nas próximas eleccións europeas, nas autonómicas vascas e, polo seu posto, nas catalás. Pero a vida diaria dos cidadáns segue adiante mentres tanto, a viaxe a ningunha parte continúa o seu percorrido, case 700.000 persoas en España viven dun subsidio agrario ou da renda de inserción social. A decembro do 2023, o paro rexistrado acadaba a cifra de case 2.700.000 parados, dos que case 1.700.000 cobran prestación contributiva. Segundo a Fundación BBVA, o valor do capital humano perdido no 2022 en España calcúlase en 154.800 millóns de euros, é dicir, un 40 % máis que no 2019.
A pesar de todo, a actividade económica do país continúa xerando feitos susceptibles de tributación. O libro branco da reforma tributaria (2022) lémbranos que o seu obxectivo esencial é financiar o gasto público, ante un déficit estrutural que é preciso sufragar exercicio tras exercicio —como nos reitera o profesor Feito—, cos seus perversos efectos sobre o investimento e o emprego. Ignacio Ruiz Jarabo, no seu novo libro, coméntanos e alerta da vulneración de dereitos fundamentais por parte da AEAT, cuxa presión fiscal sobre os cidadáns é moi inquietante, e, ante as reclamacións destes nos tribunais económico-administrativos, a Facenda Pública perde nun 50 % dos casos. Segundo o profesor Neno Becerra, a estrutura do PIB en España non permite acadar os ingresos fiscais necesarios para financiar o gasto público. Este é un problema que se arrastra desde hai décadas, particularidade que nos obriga a ter tipos de gravame altos para acadar a recadación suficiente e que, na miña opinión, deberíanos facer reflexionar sobre o custo do financiamento do modelo de Estado en España e o enorme esforzo tributario que aos contribuíntes esíxeselles coactivamente, coa desculpa da súa cobertura.
Ao final da viaxe a ningunha parte, e parafraseando ao profesor Martínez Gorriarán, poderiamos concluír que somos un país de cidadáns máis pobres, máis desiguais e menos libres; e o verdadeiro dilema español actual quizais consista en non querer entender o que nos pasa, debido a que xa nos habituamos á constante manipulación mediática e partidista liderada pola selección nacional de información sincronizada, aderezada por unha preocupante e sutil perda de liberdades nas sociedades democráticas.