¡Auga!
A distribución e o consumo de algo tan prezado como a auga non están no seu mellor momento. Está claro que sen auga non hai vida, e co transcurso dos anos valoramos a necesidade vital para nós, os humanos: a auga é algo así como patrimonio da humanidade.
O uso da auga debe ser controlado tanto en agricultura e gandería, na industria e en calquera ámbito do comercio; é dicir, que todos os recursos que estean ao noso alcance para a procura de auga deben ser regulados e vixiados, xa que deste xeito evitaremos a especulación dun ben tan prezado e importante. José Antonio Ávila López. Barcelona.
A auga e a solidariedade
O conseller de Acción Climática do Goberno Catalán solicita axuda, solidariedade para recibir auga doutros lugares ante a seca que sofre Cataluña; suponse que é a mesma solidariedade que o Gobern Catalán nega ao resto de España, entre outros agravios coñecidos. Doutra banda e a pesar de que levan meses así, non se privaron de encher piscinas, malgastar a auga sen tomar medidas e mesmo montar pistas de patinaxe con xeo natural a través da auga. Anxo Santamaría.
Irlanda: construíndo futuro
Hai veces que é preciso mirar cara a fóra para entender mellor o noso. Tiveron que pasar dezaseis anos desde o último atentado do IRA para que o Sinn Féin goberne no Úlster. Quizais Bildu faga o propio no País Vasco. Non o creo, porque, aínda gañando as eleccións, o xogo de maiorías non lle permitirá moi posiblemente exercer o poder. Aínda así, todo é posible en democracia. Incluso unha república de Irlanda unida, pola que se matou e morreuse durante corenta anos. Son dos que creo que desde o respecto ao ordenamento xurídico, así como a proximidade e o sempre consolo para coas vítimas, é posible acadar a convivencia, ao amparo de calquera sigla política. Que a dor obvia de quen foron sacudidos en directo pola violencia non haberá de impedir máis achegamento social; máis coexistencia. Aspiro a que o respecto e a tolerancia acabarán impóndose en definitiva. Máis difícil supuxéronse a integración da Alemaña nazi derrotada, ou do Xapón imperial expansionista. Dez anos durou a guerra do Vietnam que marcou a unha xeración. Por iso alégrome de que por fin goberne en Irlanda quen gañou as eleccións. De que o respecto e a tolerancia teñan gañado. De que o lexítimo enfoque e a aspiración de cada cal coexistan cos dos demais. De que a memoria entre en harmonía coa natural evolución e cos cambios. Temos o futuro asegurado desde este enfoque de tolerancia. Enrique López. Vitoria.
Profesar unha relixión inclina a balanza política?
Son Ernesto, teño 25 anos, e, segundo o artigo de Fernanda Tabarés publicado neste diario o 3 de febreiro, formo parte dese «anecdótico 8,7 %» que nos creemos «as doutrinas cuxas esencias custodia o Vaticano». Non me han enquisado; por iso gustaríame dicir que non soamente son católico practicante, senón que, desde hai algúns meses, tamén son sacerdote, grazas a deus.
Os católicos, en repetidas ocasións, asistimos perplexos ao trato que se fai aos asuntos concernentes á relixión. A autora, querendo ofrecer pistas sobre os posibles resultados das próximas eleccións autonómicas, saca a colación que tres de cada dez novos menores de 24 anos decláranse ateos. Seica profesar unha determinada relixión inclina a balanza política ao carón ou outro?
Di que os mozos, por mor da pandemia, confían máis na ciencia e no medicamento que nos rezos e nos dogmas, que as respostas que necesitan están «lonxe dos ceos e máis preto dos laboratorios». Outra vez o vello tópico de ciencia versus fe, ¡coma se fe e ciencia estivesen enfrontadas! Recomendaría ler a Fides et cociente de Xoán Paulo II. Durante séculos, a Igrexa católica deu a luz a ilustres personalidades no ámbito científico: Blaise Pascal, Louis Pasteur, George Lemaître ou Jérôme Lejeune?
Utiliza estes datos para arremeter contra o que chama «privilexios» da Igrexa. Non lle nego a maior, pero eses tempos xa pasaron. Polo que a min respecta, xamais recibín ningún trato de favor por ser sacerdote. E non falemos do inxente labor caritativo-asistencial que a Igrexa realiza nos cinco continentes.
A lóxica lévame aplicarlle o non sequitur, porque o seu conclusións non se deducen das súas premisas. Coñezo mozos da miña idade que son católicos fervorosos, que mesmo abrazaron a vocación relixiosa —con algúns convivín no seminario e xa son sacerdotes, outros continúan formándose—. E non, non son a excepción que confirma a regra: son moitos máis dos que se imaxina. Non son bichos raros, nin seres irracionais, nin ninguén lles comeu a cabeza. Simplemente son novos que buscan en Deus, na fe, na Igrexa, a resposta ás preguntas que a ciencia non pode darlles. Ernesto Gómez Juanatey.