Felicidade
Tras ter superado o medio século de existencia, botando a vista atrás, deume por reflexionar acerca dos numerosos avatares que balizaron o meu devir. Varias son as preguntas que afloran e todas elas orbitan en torno ao concepto de felicidade Fun feliz? Existen estudos científicos que aseguran ter descuberto a idade exacta na que o ser humano deixa de ser feliz: os 47 anos. Inevitable non preguntarse que sucede con aqueles que nunca foron felices Talvez comezan a ser aínda máis infelices? No meu caso, considero que aqueles anos da EGB e do BUP, non foron etapas que poida asociar cunha sensación de felicidade, se cabe con retrincos dela, pero de forma moi illada. Difícil poder gozar cando o teu segundo apelido é Braga e a túa complexión física máis ben rechoncha. Difícil facer comprender aos teus pais unha situación de actual bullying nun colexio de curas. Os inicios da idade adulta me retrotraen a escintileos de alegría polo pronto encanamento dunha vida laboral que a miña nai trenzó habilmente para evitar que me perdese en inútiles disquisicións vocacionais. Síntome orgulloso dos logros conseguidos (é iso sentirse feliz?), non tanto a nivel persoal, senón polas melloras conseguidas nos centros educativos onde exercín. Se tivese que resumir esas etapas, diría que todo aquel que entrou no meu despacho saíu contento. A. R. V.
Escándalo en Semana Santa
Eu fun nazareno daquel artístico Cristo ensanguentado. Como non selo, se ese «home de dores» sufrira tanto polos meus pecados, (aínda case infantís), perdoados grazas ao seu Gran Poder? Tal foi e segue sendo a Semana de Paixón, de Jesús e da súa Nai Dolorosa. De aí o lóxico escándalo que se montou cando o pintor encargado do cartel anunciador da próxima Semana Santa fíxoo con alegres cores, un Cristo sen chagas nin dores, case espido e, por riba, real: o seu propio fillo. M. Sagrera. Madrid