A vida por un minuto de gloria
Diríase que o éxito se converte en inimigo da vida. Morrer de éxito ou por mor del? Nestes tempos parece, e en moitos casos pode ser o que parece, que vivimos cara a fóra, cara á galería, en exposición permanente, de tal modo que case ata a respiración depende de se os demais aproban o que facemos.
Abunda un desexo irrefreable de que os demais lles acepten e aplaudan en pé e ao unísono dos seus actos, ao estilo Sánchez. Está de moda todo aquel ou aquela que se autodefina como influencer por facer ou dicir algo que o mesmo pode ser unha xenialidade que outra cousa (enténdase por «cousa»: burrada, estupidez, mamarrachada, temeridade, ou todo isto xunto e revolto).
E pregunto desde a absoluta ignorancia que fará o ou a influencer cando xa non lle quede nada que demostrar ou mostrar á fiestra do mundo). Pode ser que continúe a súa realidade alongando a fantasía ata o punto no que non sexa capaz de distinguir ambos os mundos. Un avatar de si mesmo. Ou un minuto de gloria, fronte á nada. M. J. Vilasuso. As Pontes.
Vila de docentes
Como cada verán, á Galicia despoboada chegan antigos emigrantes, forasteiros e veraneantes. Comezan a arremuiñarse os vehículos nas calzadas das estradas, as luces relumbran nas fiestras e os cemiterios énchense de flores. É nese contexto no que as aldeas se enchen de alegría, saúdos e conversacións sobre o presente e sobre todo do pasado. Do recordo dos que xa non están pero que nos deixaron un legado permanente. E ese legado lémbranos a dona Digna, a mestra local que recollía e trasladaba na súa 600 aos raparigos da súa escola unitaria e rural fai algo máis de medio século. E aos agostos que de nena pasaba completando os libros de verán xunto con aqueles nenos do pobo que aínda tiñan que repasar, antes de baixar ao río a bañarse e a merendar. Algúns de nós repetiamos as táboas de multiplicar mentres outros nos ensinaban a pescar ou alemán, ou francés, ou catalán e vasco. Será por iso que nesta aldea con sobrenome «do gaiteiro», coincidimos cada verán nunha contorna de cincuenta veciños, algo máis dunha ducia de docentes. Non podería ser doutro xeito posto que ata Xesús Alonso Montero pasou a súa infancia aquí. Rita Losada. Ventosela do Gaiteiro.
Réplica polos topónimos
Os topónimos en español en Galicia non son oficiais, pero o Goberno galego está decidido a que haxa toponimia bilingüe no Bierzo, unha decisión que irritou a colectivos bercianos, como Unión do Pobo Leonés. Acusan o Goberno galego de querer colonizar, de non ter alí competencias e de impor o galego sobre as variantes locais, que necesitan protección, non competidores. Non se que lle parecerá iso a Inma López Silva, que atacou a Falamos Español, que presido, en La Voz de Galicia por defender que os topónimos galegos históricos en español compartan oficialidade cos nomes en galego. Non me refiro ao Roblecito, Bueymuerto e invencións similares, senón aos nomes históricos de lugares, a palabras avaladas pola RAE, a cartografía e os documentos desde hai séculos, como A Coruña, A Toja, Ourense, Finisterre ou Sangenjo, forma amplamente documentada e que non tiña por que ter sido San Ginés en español, para desilusión de todos os que se tragaron a trola mil veces repetida nas aulas de Galicia. O mesmo pode dicirse de moitos topónimos cataláns, valencianos, baleares ou vascos, estes últimos os máis machucados e que foron substituídos por recentes invencións. Hai xente que di defender linguas, pero goza furtándolles aos novas palabras antigas que falan da súa historia.
A señora Silva acusounos de querer exterminar palabras, a nós que pedimos a convivencia de ambos os topónimos cando existan, chámanos terraplanistas, ignorantes e tacha de fake os nomes de lugares en español. Invitaría á señora Silva a ler o noso libro O roubo dos nomes dos nosos pobos. O despropósito da toponimia en España. Xa vai pola terceira edición. Adquíreno persoas que queren saber a verdade sobre este inmenso timo. Así sufragamos eses valos que a ela tanto lle molestan e que, ao contrario do que pensa, non pomos só campaña electoral; agora mesmo hai algunha ben lustrosa e máis que virán. Ese tipo de deducións malintencionadas son propias de quen fan politiqueo coas linguas. Nós queremos o que se aplica en todo o mundo goberne quen goberne, que se respecte a cooficialidade en rotulación, documentos etcétera, pero o bilingüe, polo visto, só lles gusta para «colonizar». Quen defende o estrambótico, quen é a terraplanista? Gloria Lago.
Novos ricos
O outro día atopeime cun matrimonio no súper que chamaba a atención pola arrogancia, chulería e excitación na que se atopaba. Querían ser o centro de atención e que todos visen como compraban a torto e a dereito sen importarlles os prezos dos produtos que había ao seu redor. A señora miraba a zona onde se expuñan os queixos. Díxolle á empregada que quería un de ovella e esta mostroulle a metade dun queixo de ovella, pero enseguida a señora replicou: «Non, eu quero un queixo enteiro» e a encargada rapidamente pesoulle un gran queixo que debía de pesar un par de quilos. Despois deu unha ollada aos xamóns que colgaban dun andel e o marido dicíalle: «Colle o mellor, o máis caro». E acto seguido a empregada explicoulle a calidade de cada un e a nova rica optou polo xamón máis caro dos que alí había. Moita xente miraba de esguello a ese matrimonio que, por como se portaban, debía de tocarlles a lotería ou herdaran unha gran fortuna. A señora seguía mirando aquí e alá cun aspecto de querelo comprar todo e cunha inquedanza propia do xogador da ruleta. Logo foise ao marisco e, sen dubidalo, comprou tres quilos de lagostinos e un gran lubrigante. Eu preguntábame que facían con tanta comida, pero cando se ten tanto diñeiro, iso é o de menos. Joaquín Gil da Pena. Cambados.