Eran as 4.17 horas. A maioría da poboación durmía apraciblemente cando a terra tremeu como nunca o fixera. Un terremoto de magnitude 7,8 e co epicentro na rexión de Ganzatiep sacudiu a madrugada do luns unha amplísima extensión do sueste de Turquía e o norte de Siria. A pesar de que, en teoría, Turquía é un país relativamente preparado para afrontar sismos, na área afectada polo terremoto da noite e a súa repetición pola mañá, ao non ser considerada de alto risco, as edificacións antigas non soportaron o tremor. O resultado é que, a pesar de as cifras achegadas nunha declaración inicial do presidente Erdogan, mentres escribo estas liñas os mortos xa superan amplamente os tres milleiros e os feridos multiplican este número. Á vista da masiva caída de edificios coma se fosen castelos de naipes, e coa previsión de que se sigan producindo réplicas, unido á dificultade dos rescates, que teñen que facerse con moitísimo coidado e lentitude, as cifras serán moi superiores.
Máis triste, se cabe, é a situación das áreas afectadas na zona kurda de Turquía, onde o Goberno non só mantén a restrición de acceso, polo que os medios de comunicación non poden informar sobre ela, senón que a limitada cando non nulo investimento en infraestruturas e equipamentos pode dificultar aínda máis o rescate de persoas atrapadas.
Pero o realmente lamentable é o estado da zona norte de Siria, onde tras un durísimo inverno, que puxo ao límite de supervivencia aos centos de miles de refuxiados, a axuda só é achegada polas ONG sobre o terreo, con todas as limitacións que o Goberno de Damasco impuxo á rexión. Declarada área de desastre natural, chove sobre mollado sobre unha poboación castigada por dez anos de guerra e represión, e onde a axuda, previsiblemente, chegará tarde, mal e a contagotas. Non é de estrañar que ata os propios sirios falen de maldición.