Abraham Lincoln, quizá o presidente máis grande que tivo EE.UU., advertiulles aos seus contemporáneos (e a todos os que fomos vindo despois) que «se pode enganar a parte do pobo unha parte do tempo, pero non se pode enganar a todo o pobo todo o tempo», como parecen crer moitos políticos de agora. A triste realidade, no entanto, é que se segue cumprindo unha das moitas sagaces ironías que nos legou o británico Winston Churchill, cando dixo que «un político debe ser capaz de predicir o que vai ocorrer mañá, o mes próximo ou o ano que vén, e de explicar despois por que non ocorreu».
Lamentablemente, os españois estamos cada vez máis convencidos de ter unha clase política bastante deficiente, con algunhas excepcións, como é natural. O grande humorista Groucho Marx tiña razón cando aseguraba que só sentaría á mesa dun político «se paga el». Porque, segundo deducía, a política convertérase en «a arte de buscar problemas, atopalos, facer un diagnóstico doado e aplicar despois os remedios equivocados».
A realidade máis real é que a política está en todas partes e é causa e consecuencia dos cambios sociais e económicos de todo o mundo. Disto non hai dúbida. Pero non debese de converterse no xogo retorto que ás veces é e que nos afecta a todos. Porque, neste caso, ben cabería dicir —como xa se dixo— que «é a arte de impedir que a xente se meta no que si lle importa».
A realidade é que «a política debería ser a profesión a tempo parcial de todo cidadán», como ben sinalou o presidente estadounidense Dwight D. Eisenhower. Pero isto non é doado de lograr. Miremos a nosa propia realidade e quizais acabaremos aceptando o consello do financeiro Bernard M. Baruch: «Vota a aquel que prometa menos. Será o que menos te decepcione». Porque a realidade política está tan chea de intereses e de conveniencias que aos que mandan cústalles moito someterse ao verdadeiro sentido da democracia. E así nos vai.