Se a Isabel II acompáñalle o mérito de ser a soberana máis lonxeva da historia, nada menos que case 71 anos, ao seu sucesor, Carlos III, acompáñalle tamén o de ser o herdeiro que máis tempo agardou para acceder ao trono, outros 70 anos longos, sendo proclamado a dous meses de cumprir 74.
O reinado que inicia, que por lóxica natural non será de tan longa duración como o da súa nai, non se anuncia, a primeira vista, como traballo doado. Aínda que é certo que o mesmo feito de suceder a unha monarca tan enigmática non facilita o labor, a tendencia de Carlos III á opinión en cuestións públicas poderían levar quizá cara a unha monarquía máis radical. A pregunta é saber se os británicos están preparados para iso.
Isabel ll aprendeu desde temperán e da man do primeiro ministro co que tivo que despachar, Winston Churchill, a súa función de «estar sen intervir». Esta actitude reportoulle un sentido de lealdade á institución e ao pobo británico, recuberto todo iso con gran maxestosidade, a maxia da institución da que falaba Walter Bagehot en 1867. Aínda que á hora de referir a neutralidade institucional que sempre caracterizou á coroa británica quizá deberiamos falar, con maior exactitude, dunha neutralidade activa, tal e como demostran as últimas biografías e incluso a variada filmografía que toman como protagonistas á familia real.
Fronte a iso, Carlos III inicia un reinado no que non só a realidade do país é moi diferente senón tamén o personaxe en cuestión. O novo monarca sempre se caracterizou por certa fama de impaciente por chegar ao trono, ademais de vaidoso e con tendencia á intromisión en cuestións de Gobierno. A iso, sumar os seus complicados matrimonios, con Diana Spencer primeiro e con Camila Parker despois, a que fóra o seu amante durante o matrimonio coa primeira, cuestión que lle levou a soportar duras críticas, sobre todo tras a tráxica morte da princesa do pobo en 1997, un ano despois do seu divorcio. Ademais, o seu nome tamén quedou ensombrecido pola súa implicación en temas de corrupción: aparecía (e tamén a súa nai) nos Panama papers, e este verán fíxose público que recibira un millón de euros dun xeque catarí para financiar a súa fundación. Outros escándalos maiúsculos recentes protagonizados por membros da familia real tampouco axudan na credibilidade da institución.
Con respecto á situación política do país, o último sexenio foi unha etapa de crise xeneralizada. Ademais do problemático brexit, Downing Street acolleu a tres primeiros ministros, unha mostra evidente de polarización e dunha realidade social desunida onde cada vez máis a crise de identidade avanza no espírito inglés e no conxunto da Commonwealth, en realidade.
Por todo iso, quizá sexa este un reinado de transición ata a chegada do novo príncipe de Gales, o príncipe Guillermo, cunha imaxe pública máis fresca e actual pola súa conexión coas novas xeracións e as redes sociais que as definen, envoltura da que Carlos III parece carecer.