A feira de abril de Sevilla deixounos o intento dun proxecto político. Que haberá que pulimentar porque, a xogar polo calamitoso inicio, presenta tantos problemas que corre o risco de fracasar sen botar a andar. A capacidade negociadora de Yolanda Díaz logrou, iso si, polo método fórceps, que seis formacións concorran unidas aos comicios andaluces do 19 de xuño. Por Andalucía, que así se chama a fronte de esquerdas, é a primeira experiencia deste tipo que leva a cabo en España e a intención é trasladala a próximas citas electorais.
Pero as dificultades que se houberon de superar para pechar a negociación e decidir a candidata á presidencia da Xunta tornáronse en obstáculos, puidese ser que insalvables, incluso acadado o acordo. Porque aos reproches pola inconcibible e nada inocente entrega fóra de prazo da documentación de Podemos únense as acusacións dentro da propia formación polos vetos e a falta de consenso para a repartición de cargos, que orixinou acaloradas e públicas discusións dos seus responsables en pleno feiral sevillano.
Podemos entra en Por Andalucía, da que se autoexcluyó Teresa Rodríguez, con máis reparos que convencemento. Foron meses de negociacións que evidenciaron o difícil, por non dicir imposible, que segue sendo pór de acordo os intereses das forzas de esquerda. Neste país, e salvo raras excepcións, a esquerda está condenada historicamente a non entenderse. Existe unha desconfianza insalvable entre ela mesma desde os tempos de Abderramán I, agravada na actualidade por dúas cuestións: a deterioración das relacións de Podemos e EU, a raíz de integrarse no Goberno; e o aumento de popularidade de Yolanda Díaz, que orixina nervios nos morados.
Pablo Iglesias, antes de arremeter contra Yolanda Díaz, recoñeceu que o proxecto empezou do peor xeito posible. Que é unha forma de recoñecer o seu fracaso. Como ocorreu sempre. Porque a desunión da esquerda no noso país é un mal endémico. E que dana como a peste.