No circo do Congreso dos Deputados escoitamos a moitos políticos que aseguran que hai que garantir en toda España a igualdade de dereitos de todos os cidadáns, fundamentándose no artigo 14 do capítulo 2 da Constitución, que di que todos os españois son iguais ante a lei, sen que poida prevalecer discriminación algunha por razón de nacemento, raza, sexo, relixión, opinión ou calquera outra condición ou circunstancia persoal ou social. Eu non podo estar máis de acordo en que calquera español que resida en Galicia, ou en calquera outro lugar do territorio nacional, teña garantido que poida educar aos seus fillos na súa lingua materna, polo que non chego a comprender a razón pola que algúns preeminentes políticos din que hai que loitar en Galicia contra o apartheid lingüístico dos que queren impor o galego. Estas afirmacións fan que afloren no meu recordo as persistentes campañas para impor en Galicia a lingua castelá, á conta de facer desaparecer a lingua materna dos galegos. Para eles, se falas galego es bruto, ignorante, indeciso, bobo (lembren a Rosa Díez) e outras moitas lindezas máis. A conclusión que parece derivarse é que a única lingua materna en España é a lingua castelá, coma se o galego fose unha lingua española putativa, é dicir, unha lingua estranxeira e consecuentemente eu son considerado como un estranxeiro no meu propio país.
Recentemente escoitamos aos políticos que ostentan a supremacía de España, aseverar que hai que defender a nosa cultura, as nosas tradicións e as nosas raíces, aínda que non comprendo a que cultura, tradicións ou raíces refírense, pois o proceso histórico de España deu como resultado un país con varias realidades lingüísticas e culturais que se mantén ata a actualidade, aínda que é incuestionable que nos últimos séculos fixéronse incalculables esforzos para uniformizarlo, con escaso éxito a pesar de a magnitude da tenacidade empregada. A lexislación vixente, así como as anteriores, establece que determinados españois teñen dereito a gozar dos mesmos dereitos e deberes en todo o territorio español, cando outros españois teñen eses mesmos dereitos e deberes só no seu gueto lingüístico-cultural e para algúns políticos supremacistas, nin iso. Isto leva como consecuencia que en España haxa cidadáns de primeira clase e outros de segundo, porque eu non podo utilizar a miña lingua materna fose de Galicia, xa que eles non teñen ningunha obrigación nin desexo de entenderme, aínda que eu si teña o deber de dominar a súa lingua materna. É duro, ferinte e triste sentirte estranxeiro no teu propio país, que os teus dereitos se restrinxan á túa rexión, mentres; que transformasen os nomes das túas cidades, vilas e apelidos como lles deu a gana e que chamen a esas aberracións «tradución ao español», coma se a miña lingua galega non fose tamén española.
Esta actitude está infestada de intransixencia, imposición, intolerancia, prepotencia, ayuso (abuso), despotismo, represión, desprezo, superioridade, ignorancia e non sei cantas cousas máis que a historia pasada e recente poderíanos contar. É posible que a obcecación dos cidadáns españois de primeira clase non lles permita comprender o alcance dos nosos sentimentos; por iso, cando sexan capaces de entender que outras vilas de este país temos unha lingua e unha cultura diferente e que cando o respecto, a tolerancia, a condescendencia, a moderación, o aprecio, a compresión e o coñecemento instálense na nosa sociedade, as nosas linguas, todas, serán vivas e libres e por fin a convivencia será factible neste país e non haberá razón ou xustificación para que España rompa.
Estou absolutamente seguro de que o chiringuito para Cantó foi creado polo señora Abuso (Ayuso) para defender os dereitos e a primacía de cidadáns españois de primeira clase, e non sei se no ideario do chiringuito contémplase a creación de campos de concentración virtuais, para os cidadáns de segunda clase que non se encarten á ideoloxía de «Abuso ou liberdade».