Aires de divorcio entre Vox e o Partido Popular. A declaración de Santiago Abascal como persoa non grata pola Asemblea de Ceuta abriu unha guerra de efectos aínda descoñecidos. Para o señor Vivas, presidente da cidade autónoma, Abascal é un político que pon en risco a convivencia. E Pablo Casado teno que apoiar porque Vivas é o líder local do partido e porque, ademais, ameaza con dimitir se a dirección nacional desautorízalle, como fixeron o domingo algúns portavoces madrileños do PP.
A alternativa para Casado é: ou Vivas, que significa unidade e autoridade, ou Abascal, que significa alianza, pero alianza perigosa.
A tensión elevou a súa temperatura, porque sempre hai voces dispostas a agravar os conflitos ou amolar as festas. E esas voces din, por unha banda, que Vox anda celoso pola vantaxe que toma o PP nas enquisas e por iso pode provocar un adianto electoral en Andalucía e, por outro, que o Partido Popular quere provocar un adianto electoral en Andalucía polo ben que sae nas enquisas. Un plantón de Vox sería a desculpa que a Moreno Bonilla viríalle como anel ao dedo para que ninguén lle acuse de oportunista. Ir vostedes a saber que hai na cabeza duns e outros.
O certo é que Partido Popular e Vox compiten polo mesmo ou parecido electorado. O que din as enquisas privadas -non a oficial do CIS- é que a suma de escanos de ambos podería darlles maioría suficiente, incluso absoluta, para gobernar. Por tanto, romper relacións podería supor calquera cousa, especialmente para o PP, que é a forza política principal: desperdiciar unha oportunidade de ocupar A Moncloa ou meterse nun berenjenal de pacto coa extrema dereita cun programa cuxa asunción e execución provocaría máis dun conflito social e posiblemente un importante rexeitamento na Unión Europea.
Que interésalle hoxe a Pablo Casado? A dous teóricos anos das urnas, interésalle romper con Vox, pero con cinco condiciones: que o cabreo de Vox non supoña apoiar unha moción de censura da esquerda para tombar a Ayuso en Madrid; que en Andalucía confírmense as enquisas que atribúen a Moreno Bonilla unha imaxe inmellorable; que en Murcia o PSOE non volva enganar a Cidadáns; que perder algúns concellos sexa un prezo razoable ante as vantaxes da ruptura, e que esa ruptura traslade ao electorado que o PP conseguiu non vivir coa corrosiva imaxe da tenaza da extrema dereita.
De todos os xeitos, que difícil llo pon a Pablo Casado! Hoxe, ante Santiago Abascal, pode repetir aquela copla que tanto gustaba a Santiago Carrillo: «Nin contigo nin sen ti teñen as miñas penas remedio; contigo porque me matas e sen ti porque me morro». Nunca unha copla tivo tantas aplicacións políticas. E hoxe, para a dereita española, é todo un diagnóstico. É como unha predición.