En política, xa o dixo Tarradellas -aínda que con escaso éxito entre os seus actuais correlixionarios-, pódese facer de todo, menos o ridículo. E poucas cousas hai máis grotescas que escoitar a un dirixente político botando a culpa dos seus malos resultados, da súa escasa valoración entre os cidadáns e do seu deficiente liderado no seu partido ao empedrado, á maldade conxénita dos seus rivais, a que os votantes se están equivocando, á proliferación de forzas políticas no seu mesmo espazo ideolóxico ou a unha conspiración judeomasónica que axunta todos estes factores. Algo diso é o que vimos observando no presidente do PP, Pablo Casado, ao que poderiamos cualificar xa como o líder que máis defraudou as grandes expectativas depositadas nel. O equivalente político do que no futbolístico serían Coutinho no Barça ou Gareth Bale no Real Madrid.
Leva Casado desde que chegou á presidencia do PP responsabilizando dos seus sucesivos fracasos electorais á herdanza que recibiu no PP e á división no centrodereita, sen asumir responsabilidade algunha nesa fractura. E expondo como un axioma que os conservadores non volverán ao poder ata que os votantes de Vox e de Cidadáns entréguenlle a el mansamente a súa papeleta, non polos seus méritos políticos ou polo seu proxecto para España, senón simplemente polo voto útil, mentres el vira cada día en función das circunstancias para rebañar sufraxios de aquí e de alá.
O problema para Casado é que o presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijoo, e a presidenta da Comunidad de Madrid, Isabel Díaz Ayuso, xa lle demostraron, desde posicións políticas que se sitúan nas antípodas, que o liderado e o éxito electoral non se acadan cun discurso bambeante e adaptable a cada territorio e cada momento, senón coa defensa dunhas conviccións políticas firmes e ilusionantes, sexan as que sexan. É dicir, que o problema é el. Non é verdade que mentres o votante de Vox e de Cs non se bote en brazos do PP porque si, e porque é o que convén, como sostén Casado, a esquerda vaia perpetuar irremisiblemente no poder.
En Galicia, Feijoo reduciu a Cidadáns e a Vox literalmente á nada, non polo voto útil, senón porque os potenciais votantes desas dúas formacións en Galicia veno como un dirixente máis capaz e asumen o seu proxecto moderado. E, en Madrid, Ayuso, cun discurso case oposto ao de Feijoo, ten a Cs ao bordo de ser extraparlamentario e a Vox en caída libre, a pesar de que esas dúas forzas sosteñen propostas radicalmente contrarias. Chámase liderado. Carisma. E consiste en sumar aos votantes a un proxecto fiable, e non cambiar de estratexia función do que indican cada día as sondaxes. En xullo, Casado foi a Galicia e puxo a Feijoo como exemplo da xestión que el faría se fose presidente. Agora, arrímase a Ayuso e asegura que actuaría igual que ela se chega a gobernar. Pero Casado non gañará nunca á esquerda con ese discurso do camaleón, senón demostrando que ten para España un proxecto propio. E mellor.