Polo seu estado de benestar e o seu desenvolvemento democrático, moi posiblemente Europa sexa o mellor lugar do mundo para vivir. Pero non para vacinarse. Países como Israel ou Chile quintuplican ou dobran os índices da Unión Europea, mentres nela a pretensión de chegar no verán á inmunización do 70 % da poboación desvanécese. Para logralo, habería que facer agora un esforzo desproporcionado, pero non parece que o Vello Continente, minado pola burocracia e a lentitude, estea preparado para os retos urxentes.
O feito de que nun primeiro momento decidísese a compra unificada desde Bruxelas para case 450 millóns de persoas foi recibido como unha boa noticia, posto que se facía valer a potencia de Europa como compradora masiva, garantíase a supervisión clínica e a seguridade das doses dispostas e estimulábase a propia innovación europea. Pero as boas intencións fracasaron.
Para empezar, a Comisión viuse burlada polo fabricante da vacina de Oxford, co que asinou un substancioso contrato. As súas cláusulas deixaron de respectarse desde o primeiro momento no medio de tensións inexplicables, salvo que se expliquen pola mala relación que creou o divorcio entre a UE e o Reino Unido. Londres acumulou vacinas e acelerou, e Bruxelas, con notorio enfado, tivo que agardar.
Pero non foi o único revés. A Axencia Europea do Medicamento aprobou a comercialización condicional da fórmula de AstraZeneca coas súas dúas inxeccións e deu seguridades á poboación. Con todo, pouco despois considerouse inadecuada para maiores de 65 anos. E fai nove días suspendeuse temporalmente a súa aplicación en varios países europeos para avaliar posibles efectos adversos en contados casos entre millóns de persoas vacinadas. Non hai un só medicamento que dea seguridade ao cen por cento. Pero quen non a deu nunha porcentaxe ben alta foi a Unión Europea cos seus titubeos, por moito que a decisión de retirar e rehabilitar a vacina teña sido dos Estados membros.
E aínda hai un terceiro erro. Aínda admitindo a impresionante liberación de recursos económicos que está a levar a cabo Europa coa pandemia, non se explica que non se outorgou suficiente apoio aos investigadores que desenvolven proxectos prometedores, e que se valen máis da súa vontade que dos seus medios. Profesores xubilados e científicos mileuristas poñen da súa parte o que non poñen nin os Gobernos nin as estruturas comunitarias.
Tras estes tres erros, non hai tempo para un cuarto. Europa necesita dotarse de solidez, sacudirse a preguiza, desterrar a covardía política na súa toma de decisións e pórse onde lle corresponde : á vangarda do mundo en vacinación. É urxente. Falta moito. E pronto chegará o verán.