Pedro Sánchez e Pablo Iglesias xa teñen amais da mesa as consecuencias da súa decisión de aprobar os Presupostos aliándose cos independentistas cataláns de ERC e os separatistas vascos de EH Bildu. Ao parecer, aos votantes de esquerda tampouco lles entusiasma a idea de que os que decidan como se administran os seus cuartos -e os que quedan coa maior parte da torta económica- sexan precisamente aqueles a quen España e os seus problemas impórtanlles «unha figa», segundo recoñecen eles mesmos. E, en contra do que afirma o vicepresidente do Gobierno, Pablo Iglesias, parece ser tamén que os votantes do PSOE e de Unidas Podemos non consideran que o feito de que os Presupostos do Estado español apróbense grazas ao voto de quen asegura que non son españois sexa «a mellor noticia para a democracia».
Aínda que o líder de Podemos opina que deixar o futuro económico do país en mans de Gabriel Rufián e Arnaldo Otegi é «un éxito que nos debería emocionar a todos», esa profunda emoción non acaba de calar entre os votantes dos dous partidos do Gobierno de coalición. Pese ao triunfalismo de Sánchez, que asegura que con estes Presupostos pactados co secesionismo «España di adeus a outro tempo e avanza decidida a un futuro de progreso», e pese o adanismo de Iglesias, que afirma que «despois de tantos anos, España vai ter uns Presupostos ao servizo da xente», resulta que ambos os partidos obteñen, incluso na sondaxe do CIS elaborado polo socialista Tezanos, os peores datos en intención de voto desde as pasadas eleccións xerais. E que a suma da dereita (PP, Vox e Cs) supera xa en tres puntos aos dous partidos do Gobierno de coalición. O vicepresidente Iglesias manda cada día máis, pero o seu cabezonería segue en caída libre e as súas cifras son xa as mesmas que tiña Santiago Carrillo no ano 1979 e as que logrou Julio Anguita en 1996.
Sendo estes datos unha completa refutación do discurso do Executivo, na enquisa do CIS hai unha cifra que resulta aínda máis relevante e aleccionadora para Sánchez e Iglesias. Ambos coñecen xa tamén as consecuencias de cualificar de «patriotas» aos deputados da formación de Arnaldo Otegi, entre cuxos méritos está o de ser condenado por secuestro, e as de converter a EH Bildu en socio para a «dirección do Estado». Ese blanqueamiento ten o mérito de conseguir que, mentres o PSOE e Unidas Podemos perden votos, aqueles que non condenaron xamais un só dos crimes da banda disparan as súas expectativas electorais ata o punto de case duplicar os seus resultados.
Ata Tezanos deuse conta de que normalizar politicamente a quen presume de querer «tombar o réxime» é algo que beneficia ao branqueado e prexudica ao blanqueador. Que o PSOE e Unidas Podemos perdan apoios é algo que debería facer reflexionar a Sánchez e Iglesias. Pero que os seus erros fagan máis fortes aos herdeiros do brazo político de ETA é algo que debe preocupar a todos os españois.