Vivimos unha etapa que parece caracterizarse por un estraño, sorprendente e lamentable infantilismo político, no que nin sequera se gardan as formas. Hai unha semana, o presidente Sánchez visitou o madrileño Hospital dA Paz e non lle comunicou nada á Comunidad de Madrid nin ao concello, ambos en mans do PP. Ao final, presentouse alí o alcalde, porque a presidenta da comunidade estaba en Barcelona, e el considerou que debía asistir, aínda que non o invitasen. Despois, un portavoz de Moncloa informou de que lle informaran da visita á comunidade… Adultos ou nenos? É difícil pronunciarse, pero sen dúbida non se trata dunhas formas modélicas nunha democracia que non se merece estes espectáculos entre os seus dirixentes.
Se estivésemos en tempos pasados, cabería inscribir o ocorrido -desde unha perspectiva leninista- nunha dialéctica entre un «infantilismo de esquerdas» e un «espírito pequeñoburgués». Pero a cousa non dá para tanto e, entre nós, debería abondar con denunciar a puerilidade estratéxica de case todos, sen presenza de madurez política nin de respecto aos cidadáns que os eliximos. As malas formas constitúen un triste espectáculo que delata a falta de altura moral da nosa política.
Dixen todo o anterior porque, tratándose dun episodio moi menor, non se debe ocultar o que ten de revelador. E o que nos revela é que os españois non nos estamos entendendo ben, nin sequera nas cousas menores. Poderiamos botar a mirada cara atrás e lembrar as relacións persoais e políticas de Manuel Fraga ou Adolfo Suárez con Felipe González ou con Santiago Carrillo, sobre as que deberiamos volver para constatar que vimos dun profundo propósito de concordia democrática.
Que está a pasarnos agora, con todos botando pestes sobre os seus contrarios? Que algo non está a funcionar ben. Demasiado chalaneo e moi pouco respecto polos demais. E o peor ocorre cando isto o fan uns e outros co único obxectivo de derrotar e desacreditar aos seus contrarios. Algo que acabamos de ver no recente debate dos Presupostos no Congreso dos Deputados. Unha mágoa.
A paixón dunha boa parte dos nosos políticos por encerellarse en toda clase de discrepancias ou de redefinicións nacionais é un mal camiño que non propicia a concordia entre os cidadáns. Pola contra, crece a desconfianza sobre o futuro e albíscase unha maior algarabía no reñidero nacional. Basta oír algúns discursos de independentistas cataláns ou vascos para darse conta da súa magnífica disposición a desbaratar toda posibilidade de entendemento, concordia ou harmonía política. É algo que nin sequera asoma como posibilidade nas súas exposicións. E niso estamos, como nenos xogando ás canicas. Coma se non corrésemos ningún risco. O malo é que o risco é real e no horizonte ameaza tormenta. Os nosos políticos sábeno, cada un ao seu modo. Infantilmente, claro.