Os homes crense donos do mundo, de todos os poderes e por suposto do corpo das mulleres. Donos da vida e da morte. Eles deciden cando deben morrer elas. De tres feridas foi asasinada Clara María Expósito. Non denunciara, nin sospeitaba que puidese chegar a ser asasinada polo seu noivo.
A violencia de xénero é como a humidade, non a ves, pero está aí. Faiche dano, vaise apropiando da túa vida, da túa liberdade, da túa tranquilidade, aparece con cada explosión de ira, pasa, devén a «lúa de mel» e vólvese a repetir ata o infinito. Ata que che asesta o golpe final.
O que necesitamos todas as mulleres mozos, maduras e maiores é unha vontade política férrea, recursos e compromiso. Todas estamos expostas porque a agresión non a vemos vir, pola «naturalización» das relacións tóxicas, de poder e de abuso de parte dos homes. É urxente a activación dun protocolo de detección da violencia de xénero nas súas primeiras etapas nos servizos públicos de saúde, nos servizos sociais. Calquera sospeita de que a muller está a vivir situacións de abuso e de malos tratos debe derivarse á traballadora social, á psicóloga, invitala a talleres de sensibilización para informarlle dos riscos.
Nas escolas a través dos fillos pequenos, tamén nos podemos decatar do que ocorre nos fogares coas súas nais. Cando faltan reiteradamente ao colexio, están tristes ou sen socializar son signos que poden indicar o que está a suceder.
As mulleres requirimos medidas urxentes, campañas, protocolos de atención, formación na perspectiva de xénero para xuíces, fiscais, policías, avogados de garda, etcétera. É urxente amar -e empatizar- coas vítimas de violencia de xénero, nunca deixalas soas. Elas atópanse cheas de terror, paralizadas polo medo, sen apenas poder recoñecer e verbalizar o inferno que están a vivir, por vergoña, por temor, polas consecuencias de falar ou incluso por crer que «el poida cambiar». Son tempos escuros.
Clara e todas as demais vítimas foron asasinadas pola misoxinia encuberta ou brutal que exercen os homes sobre as nosas vidas, sobre os nosos corpos, emocións, fillos, familia, bienes… Non somos nin heroínas nin mártirs da historia social, porque unha muller non elixe morrer asasinada, nin as mortas serviron para salvar a outras da morte. Nin tampouco pretendemos ser heroicas neses infernos de dor, angustia e desolación. Nin fomos, nin somos, nin seremos as heroínas desta miseria salpicada de sangue chamado machismo. Tampouco eliximos vivir nestes infernos; sucedeunos sen darnos conta, desexabamos outra vida… Desexabamos vivir, por suposto, non desexamos morrer cada día antes de ser asasinadas.
Na vivencia destas violencias non hai resistencia, nin heroicidade, senón submisión, exercicio cruel de poder, complicidade da sociedade e dun Estado e un sistema patriarcal, que se retroalimenta doutros sistemas como o económico, o relixioso e o político.
O minuto de silencio do movemento feminista constitúe a construción colectiva da esperanza e a participación política da cidadanía nas rúas.
Os asasinatos do terrorismo machista non podemos nomealos como historias de resistencia feminista. Cantas máis persoas necesitan morrer nesta guerra desigual, non elixida, que asalta a vida das mulleres?
Ser muller é ter unha sentenza aos malos tratos, á violación e ao asasinato brutal; en calquera momento, de xeito inminente.
Nós, as sobreviventes, sabemos do terror que sente antes de morrer. Antes de que chegue o final permanecemos submisas, caladas, cautelosas, preservando a nosa vida e a dos nosos fillos... Sen desafíos, nin movementos estraños que poñan en risco as nosas vidas. Estamos expectantes, atentas ao asalto sorpresivo.
Todo sentimento é reflexo dun acto primario de supervivencia, mentres o medo está metido nos ósos, na alma, no sangue, nos soños, na mirada... Coidamos ata as palpitacións do noso corazón para que estas non nos delaten, rompa a calma e vinga o golpe brutal e final. Non hai reflexión, nin resistencia feminista, só o desexo profundo e instintivo de vivir.