Ao fin, Puigdemont, desde o seu Olimpo berlinés, hase dignado designar o candidato que o Parlament ha de corroborar (elixir é mera formalidade) para presidir a Generalitat. O seu papel de aiatolá confírmase na prohibición de que non se ocupe o despacho no que sentou os seus posaderas. Todo un símbolo da provisionalidade da nova presidencia, cuxo titular ha de ser custodio da ostentada lexitimidade do seu titor. Por iso, non ha de sorprender que se decidiu por un fiel seguidor o suficiente claro, na súa traxectoria e en manifestacións que agora se reproduciron e sen problemas xudiciais, para evitar eleccións. A payasada trouxo en xaque aos poderes do Estado: con broma do Goberno asegurando que habería referendo; obrigando a un inusitado e tenso discurso do Rey despois do 1-0; forzando a actuación do Tribunal Constitucional e do xuíz Llarena e, por suposto, a aplicación do artigo 155. A fuga de Puigdemont, a xulgar como lle ha ir, non parece que fose aloucada; libroulle ata agora da prisión que comparten compañeiros e, para máis inri, permitiulle erixirse despois das eleccións no rei do mambo. Demasiado para un pallaso. Entre outras consecuencias a payasada alterou o equilibrio tradicional dos partidos políticos como acaba de confirmar a estimación de voto adiantada polo CIS. As eleccións catalás constituíron a plataforma do lanzamento de C's. Por iso, enténdese que Rivera insista en ser o adaíl da ortodoxia anti-separatista catalá. Esa actitude, como a contraria ao nacionalismo vasco, resulta rendible para as súas pretensións electorais fose deses territorios. O subidón nas enquisas halle levado a declarar con certa solemnidade que retira o seu apoio ao Goberno por entender que non está defendendo a legalidade constitucional en Cataluña. O motivo é que o Goberno non teña recorrido ante o Tribunal Constitucional a delegación de voto dos fuxidos Puigdemont e Comín. Ao non interpor o recurso, cuxa legitimación era máis que dubidosa, é certo que se facilitou que poida haber un presidente e un govern. Que con iso se eviten unhas eleccións non parece que poida interpretarse como seguidismo de Puigdemont, cuxa elección telemática se frustrou ao recorrer a lei do Parlament. Constituído un govern, cesa a aplicación do 155. Rivera, con todo, reivindicou que se manteña. Ademais da súa actual imposibilidade xurídica entraña unha contradición manifesta, explicable desde un patriotismo populista. O paso a dar é un dato positivo, pero a ninguén se lle oculta que con el non se resolven todos os problemas. Hai moitas cuestións pendentes; entre elas os pronunciamientos xudiciais. O govern non vai renunciar de súpeto ás súas conviccións, pero terá que afinar a súa singradura para non toparse de novo coa forza do Estado. Todos adquiriron experiencia. A payasada non debería ter chegado a tal atrevemento.