Os secesionistas están a botar a España de Cataluña, en afortunada frase do sociólogo e académico Emilio Lamo de Espinosa.
E é verdade que os independentistas en Cataluña, como antes o fixo ETA no País Vasco por outros procedementos, están a botar a España e a moitos españois de Cataluña. E fano illando e acosando aos constitucionalistas, suprimindo os símbolos que nos identifican como nación no espazo público, obviando a palabra España nos textos oficiais, nas declaracións verbais e nas aulas, e colocando a insignia independentista, con chulería e sen rubor, en cimas de montañas e promontorios de costa. Actúan os poderes do Estado por incumprirse a lei e crebarse o Estado de dereito? Non sempre. Hai que recorrer aos tribunais para que tarde e mal se repoña a bandeira española nun edificio oficial, e non se pode mandar á Garda Civil para que retire a ilegal estelada que ondea impune e á vista de todos. Non é isto botar a España de Cataluña?
O escritor e xornalista Arcadi Espada pregunta por que temos tanto respecto polos nacionalistas e os nacionalismos, «que foron e son unha maldición para Europa» («a peor de todas as pestes, que envenena a flor da nosa cultura europea», escribe Stefan Zweig nO mundo de onte), e no mesmo foro, titulado Quo Vadis Cataluña?, o exministro Eduardo Serra inquiere «por que acéptase como válida e en substitución da fórmula legal do xuro ou prometo cumprir e facer cumprir a Constitución, frases tan extravagantes como ‘ata a constitución catalá', ‘por un mundo máis xusto para todos'». Seica non é razón suficiente para que esas persoas non tomen posesión do cargo? Como podemos esixir que se cumpra a lei se aceptamos payasadas en actos solemnes?
Lambo de Espinosa non se explica por que o Goberno non encargou a figuras relevantes e indiscutidas das máis prestixiosas universidades mundiais un estudo sobre o custo para Cataluña de saír de España, da Unión Europea e das institucións internacionais. «Custaría catro duros e sería de enorme eficacia» para rebater as mentiras e abrir os ollos aos que se deixan engatusar, que son, grosso modo, un terzo da poboación de Cataluña «porque está dividida en tres terzos: un é o dos irredutibles, outro o dos que sempre se sentirán españois, e un terceiro que fluctúa».
É evidente que debemos mirar e xulgar aos independentistas como o que son: mentireiros, insolidarios e egoístas. Que sería profiláctico que non se admitise unha palabra máis ao xuro ou prometo. E é verdade que a vicepresidenta do Goberno, por decisión de Mariano Rajoy, relanzou a presenza do Estado en Cataluña como o fixo sempre a Coroa a través do monarca ou do príncipe de Xirona, e que agora diversos ministros celebran frecuentes reunións en Barcelona con representantes da sociedade civil e do mundo empresarial e cultural, substituíndo o baleirou de antes polo afecto de agora. Pero non é suficiente. Hai que impedir que os símbolos que nos identifican como nación desaparezan dalgún territorio e substitúanse por un espazo oco ou, polo que é peor, por outros que son inconstitucionais. Os cidadáns xa están a reaccionar, como o demostra que aumentase nun 750% o acto público de xura da bandeira entre civís. Queda o Estado.