Opa Racing
Segue a La Voz en Google Discover

Arenas Club, un histórico que esperta con ganas de soñar

Emilio Rosanes

OPA RACING

ARENAS CLUB GETXO

O conxunto vasco pendente de sumar os seus primeiros puntos como visitante esta tempada

17 oct 2025 . Actualizado á 17:06 h.

Cuarta vitoria, con terceira remontada incluída, na última xornada para unha fragata racinguista que navega firme, coas velas henchidas de ilusión e que gañou o dereito para soñar ao depender unicamente de si mesma para acadar o porto soñado de campeonar na categoría e ascender sen sobresaltos.

Catorce puntos en sete encontros, un botín que non se explica só con números, senón con fe, entrega e corazón. Unha travesía que nos iguala ao máxico ascenso da nave dirixida por Luis César en 2004, supera nun punto á inesquecible tripulación capitaneada por Arteche no 2000 e supera, con oito puntos de vantaxe, a fazaña correspondente ao ascenso do 2007 baixo o mando da Veiga. Probas irrefutables da constancia e o carácter desta escuadra que, baixo o temón do enxeñeiro Pablo López, suca o mar da categoría con rumbo fixo cara á gloria.

Acadamos a oitava etapa desta marabillosa viaxe, na que o vento nos trae a visita do Arenas Club de Getxo, un rival de abolengo, un histórico que leva no seu escudo a dignidade de ser o club máis lonxevo da categoría. Ningún equipo dos que compiten no campionato poden presumir dunha Copa do Rey, conquistada en 1919, nin de ser un dos dez pioneiros na primeira edición do Campionato Nacional de Liga de 1929, A súa historia, brillante na cúspide do noso fútbol, viuse truncada, como tantas outras, pola amarga irrupción da Guerra Civil, que desterrou ao conxunto vasco das dúas primeiras categorías. Desde entón, oito longas décadas de peregrinaxe por categorías máis modestas e de loita incesante por recuperar ese lugar que no pasado lle pertenceu.

Con Ibai Gómez no banco, hoxe temoneiro dun Andorra que acariña as prazas de promoción á elite, o conxunto getxotarra asinou a pasada campaña un curso de ilusión, culminado cun merecido e ansiado ascenso a Primeira RFEF. O temón do navío roxinegro quedou agora en mans de Jon Erice, fillo pródigo que regresa a terras vascas tras travesías pouco afortunadas en Raio Majadahonda e Recreativo Selecta. O seu retorno, unido ao seu coñecemento e capacidade de traballo, está cargado da esperanza de devolver ao Arenas a estabilidade e a garra que esixe a súa historia.

Neste arranque de campionato, o vello club de Gobela mostrou firmeza no seu feudo, evidenciada en dúas vitorias e dous empates sobre un céspede artificial que foi o seu refuxio, amparado pola moratoria que concede a normativa para equipos recentemente ascendidos. Os tres desprazamentos suman tres derrotas, cun doloroso balance de sete tantos encaixados por tan só un marcado. Unha laxa que os empurrou ata a décimo quinta posición, rozando os abismos de descenso.

Un Arenas que combina o orgullo do seu pasado coa crueza dun presente que lle esixe remar ao contraxeito. Un rival ferido, pero nunca rendido, que buscará en cada xornada o ruxido da súa historia para volver levantar a proa cara a augas máis nobres.

A brillante tempada pasada dos vascos tivo un prezo inevitable coa promoción de varios dos seus baluartes cara a destinos, en aparencia, máis competitivos. O gardián do arco, Iker Galindo, partiu rumbo ao Bilbao Athletic; Ánder Varona puxo proa cara ao segundo equipo alavesista; Ibon Badiola emprendeu viaxe ao Atlético Malagueño; Alejandro Ibarrondo partiu cara ao Eldense e Aitor Uzkudun, fiel escudeiro, acompañou a Ibai Gómez na súa travesía cara a Andorra, despedidas que deixaron un baleiro, pero tamén a certeza de que o Arenas é canteira de futuro, unha escola de homes chamados a crecer.

Desa substitución obrigada naceu un novo proxecto roxinegro. Dez pezas renovadas como mastros firmes, a promoción ao primeiro equipo do mozo mediocentro Ánder Honrado, xurdido do corazón da canteira, e un elenco de incororaciones que achegan zume fresco. Á portería chega Oier Gastesi, desde Bilbao Athletic, disposto a custodiar os paus como último bastión. Na liña de retagarda aterran Santi Borikó, desde Castelló, Christian Mutilva, desde Osasuna “B” e Pablo García, desde Elxe Ilicitano. A sala de máquinas vístese de talento coa chegada de Adrián Verde desde Valladolid “B”, mentres as ás do navío reciben o impulso de Ángel Troncho, procedente do Eibar, Carlos Mattheus, tras a súa aventura italiana no Ternana, Julen Lartitegui, cedido polo Alavés e Baba Diocou, curtido na canteira madriddita e cedido polo Tenerife. E na proa, onde latexa o corazón do gol, confíase nun dueto ilusionante: a mocidade desatada de Jorge Luis Rodríguez, cedido polo Betis e famento de gloria, e a sabia experiencia de Álvaro Vázquez, chegado desde Linares e con máis de cento cincuenta batallas libradas na máxima categoría do fútbol español.

Unha acertar alquimia de experiencia con sentimento de pertenza e de mocidade con fame infinita, disposta a devorar o mundo e cumprir o eterno soño de seguir escalando banzos neste deporte marabilloso que non entende de límites, só de paixón.

SISTEMA DE XOGO

Alternando o 1-4-2-3-1 co 1-5-4-1

O técnico navarro do conxunto roxinegro alternou nestas primeiras xornadas de campionato dous sistemas de xogo, co 1-4-2-3-1 como estandarte principal, aínda que non dubidou en mutar, incluso en pleno combate, cara a un 1-5-4-1, obrigado pola carencia en persoal dun lateral dereito puro, Esta circunstancia levou a que xogadores como Santi Borikó e Jon Sillero, gardiáns do eixo defensivo, teñan que abrirse cara a esa beira, ou que o incansable Urko Colado asuma funcións de carrilero, lonxe da área inimiga onde, a pasada campaña, deixou a súa pegada con trece dianas que o consagraron como máximo artilleiro do conxunto vasco.

Con esta variante e tomando como compás o sistema inicial, o once tipo debúxase con Oier Gastesi ou Anartz Peña defendendo a portería, nunha alternancia que reflicte a competitividade baixo paus, pois ningún encadeou máis de tres encontros consecutivos, Na retagarda, Santi Borikó adoita ocupar o lateral dereito, o eixo central sostense coa fiabilidade de Jon Sillero e Paul Álvarez, mentres que o percorrido de Eneko Zabaleta proxéctase polo costado esquerdo.

A sala de máquinas, inmutable e firme, mantén o pulso do equipo coa presenza de Mikel Zabala e Adrián Verde, dous compases que equilibran a nave. Nas bandas, latexan dous corazóns distintos, pero complementarios, coa determinación de Urko Colado en dereita e a velocidade felina de Baba Diocou por banda esquerda, ambos os arroupados pola maxia creativa de Álex Hidalgo na media punta. Para rematar, en vanguardia, onde todo se decide, o mozo Jorge Luis Rodríguez comeza a reclamar os focos, gañando protagonismo fronte á experiencia curtida de Álvaro Vázquez. Un contraste de referencias ofensivas que reflicte a alma do Arenas, esa simbiose de mocidade con fame de gloria e experiencia co peso da historia.

No último combate ligueiro, todas as miradas detivéronse nun movemento inesperado, ao ocupar a posición de mediocentro o central Christian Mutilva. Unha aposta valente, en detrimento do mediapunta habitual, que rematou por revelarse como un acerto maiúsculo. A súa brillante capacidade de recuperación, a súa fiereza en cada duelo e a súa xerarquía no xogo aéreo outorgaron ao conxunto vasco unha solidez descoñecida ata entón, blindando a parcela central do terreo de xogo. Unha actuación que pode ser a chave que lle abra as portas da titularidade nesta nova e inhabitual demarcación.

A columna vertebral do equipo viuse reforzada coa achega dos centrais Gálder Herranz e Pablo García, que apareceron no once inicial cando a estratexia apostou polo sistema de tres centrais. En ás, o sacrificio e a polivalencia de Julen Lartitegui e Carlos Mattheus achegaron aire fresco, sostendo ao bloque e apoiando con lealdade á referencia ofensiva.

Mentres tanto, outros nomes agardan o seu momento para brillar. Con menor carga de minutos pero coa fame intacta, Ángel Troncho, Ánder Honrado, Fabián Messina e Ánder Sustatxa agardan a oportunidade para reivindicarse.

FASE OFENSIVA

Determinante a velocidade de Baba Diocou

En fase ofensiva, o conxunto roxinegro lánzase á abordaxe cun xogo combinativo que desemboca na velocidade e verticalidade dos seus ataques. É a valente aposta do técnico Jon Erice, un plan de risco que esixe precisión e fe. Pero a ousadía ten o seu prezo, xa que as limitacións técnicas de ningúns dos seus homes derivaron en perdas de balón perigosas no seu propio terreo de xogo, castigo que rivais con presión ordenada souberon transformar en dagas, como ocorreu na visita a Barakaldo.

En accións de ataque posicional, os areneros buscan profundidade polos costados, onde brilla con luz propia Eneko Zabaleta en banda esquerda. A súa constante presenza ofensiva multiplica opcións, xera superioridades e abre gretas difíciles de pechar pola zaga rival.

Non temen a probar fortuna desde a distancia, de forma que o disparo afastado é unha arma que manexan con mestría. Julen Lartitegui, Álex Hidalgo e o propio Eneko Zabaleta demostraron que, desde fóra da área, poden cambiar o destino dun partido cun lategazo certeiro.

En accións de estratexia ofensiva, o Arenas non especula, incorporando con valentía a un bo número de efectivos ao remate, confiando no poderoso xogo aéreo dos seus guerreiros. Non é un detalle menor, xa que resultou decisivo na vitoria da primeira xornada, onde o gol no último suspiro soubo a epopea.

Cando o rival perde o balón e ábrese a posibilidade de correr, o conxunto roxinegro desata a súa maior virtude, a transición ofensiva. Aquí emerxe, impoñente, Baba Diocou, o seu xogador máis determinante. Tres goles levan xa a súa firma, pero o que lle fai único é a súa autoridade nos duelos un contra un, onde se mostra rápido, eléctrico e imparable. A pesar de a súa mocidade, demostra en cada duelo que é un futbolista doutro nivel, destinado a escenarios maiores, pero hoxe ao servizo do soño roxinegro.

FASE DEFENSIVA

Escasa contundencia defensiva ante centros laterais

En fase defensiva, o conxunto vasco reflicte con nitidez o ADN. do seu técnico Jon Erice: valentía, ambición e a convicción de que o mellor modo de protexerse é atacar ao rival no seu propio terreo de xogo. O equipo adiántase, plántase con coraxe en campo inimigo e desprega unha óptima presión sobre a saída de balón do adversario. Tras perda de balón, a reacción é inmediata, con intensidade, activación e un esforzo colectivo que non entende de reservas. Un despregamento que resultou determinante na vitoria fronte a Unionistas.

Pero non todo é solidez. Nas accións de estratexia defensiva, o Arenas sofre, manifestando dúbidas na toma de decisións, falta de contundencia en duelos individuais e concesións de segundas xogadas no interior da súa propia área.

Debilidades que contribuíron a que a portería roxinegra fose vulnerada en máis ocasións das desexadas. A iso súmase a fraxilidade mostrada ante centros laterais, executados con demasiada comodidade polos seus adversarios e cun seguimento irregular nas marcaxes, que xeran espazos prohibidos no corazón da súa propia área.

Esta falta de xerarquía nas accións en propia área ver aínda máis comprometida polas inseguridades dos seus gardametas nas saídas a balóns aéreos, aspecto no que a mocidade ou a falta de centímetros puidesen ser causas de erros que debesen converterse en leccións aprendidas e xamais en escusas.

Así mesmo, presentan marxe de mellora na realización de interceptacións ante disparos de rivais, na velocidade de desprazamento ante balóns xogados ás costas das súas centrais, o que lles confire vulnerabilidade nas transicións defensivas, e no equilibrio de distancias entre lateral e central dun mesmo perfil. Carencias que se fan máis visibles en terreos de xogo amplos, como ocorreu en Balaídos, que no refuxio estreito e combativo do Municipal de Gobela.

Doutra banda, coma se o destino quixese pór a proba a súa amorne, este equipo, que non se caracteriza por un exceso de virulencia nos lances, lidera o ránking de expulsións neste inicio de campionato, ao empregarse con accións a destempo e sufrir desconexións puntuais que deben ser corrixidas coa concentración e a madurez necesarias.

En definitiva, agárdanos un duelo entre dous conxuntos bañados polo mesmo mar, pero que navegan en ondas diferentes. Para os visitantes, este encontro representa un paso máis no espertar da súa historia, a oportunidade de seguir construíndo un camiño de regreso cara á grandeza que un día habitaron, mentres que para os locais, supón o reto de transmitir á súa afección a ilusión e o excelente estado de ánimo derivado do regreso á senda da vitoria.

Porque, como lembra o mestre Marcelo Bielsa, tanto no deporte como na vida, o estado de ánimo é o motor que fai aflorar as virtudes máis nobres, esas que engrandecen ao deportista e ao ser humano por igual.

Será, pois, bastante máis que un partido: unha batalla con aroma de pasado e promesa de futuro, un choque onde cada balón levará consigo a memoria, a ilusión e a esperanza de dous escudos que xamais se renden ante a marea.