Artetxe, central do Racing Club Ferrol: «A miña nai sempre di que aprendín a andar para darlle patadas ao balón»

A Malata e o Racing Club Ferrol son para Markel Artetxe (Éibar, 1999) todo un reto persoal. O defensor vasco, que chegou este verán procedente do recentemente ascendido Barakaldo, afronta a súa primeira tempada lonxe de casa e faio, ademais, coa misión de empaparse dun modelo de xogo moi distinto ao que viña practicando. No entanto, segundo el mesmo confesa, leva o fútbol e o traballo diario no ADN e confía en poder achegar nun equipo co obxectivo de regresar ao fútbol profesional

—Vaiamos á orixe, cal é o seu primeiro recordo cun balón?

—O recordo non sei moi ben, pero a miña nai sempre di que aprendín a andar para darlle patadas a un balón. Fun moito co meu avó ao estadio de Ipurua, que eu son de Éibar, e vivo xusto amais do campo e no parque co balón. Sempre ía a todas partes co balón.

—Corre polas súas veas sangre armeira ao 100%...

—Si, si. De feito vivo nun caserío e o caserío tamén se chama Ipurua, así que imaxínate [ri].

—En quen fixábase de rapaz?

—Ao ser defensa sempre me fixei un pouco en Carles Puyol.

—É vostede unha persoa moi detallista coa afección...

—Todos nós fomos e somos afeccionados ao fútbol e vivimos momentos malos e bos e pómonos na pel da xente, que o ano pasado viviu aquí un ano duro, e agradecerlles o apoio que nos están dando é o mínimo que podemos facer.

—Un apoio apoiado por máis de 8.000 socios, agardaban?

—Cando a xente empezou a renovar e a cifra subía e subía, pero ningún agardaba esas cifras e o dar un paseo por Ferrol e ver a toda a xente, tanto nenos como maiores, coas camisetas... é unha gozada.

—Como está a ser a súa adaptación tras saír do Barakaldo?

—Foi un cambio radical. É a primeira vez que saio da miña zona de confort e levaba tres anos cun estilo moi marcado e aquí é todo o contrario. Pablo pídeche unhas cousas e aínda me estou adaptando. Teño moita marxe de mellora e hai que ter paciencia.

—Extrapolable ao colectivo?

—Si, si. Na miña etapa anterior no Barakaldo xa xogabas ata de memoria porque se mantiña un gran bloque e agora todo é completamente novo e é parte dun proceso. O bo é que sacamos bastantes puntos sen apenas coñecernos e eu creo que isto só pode ir a mellor.

—A piña que formaron aí dentro, axuda?

—Totalmente. O non coñecernos axudounos a pornos na pel os uns dos outros e coller confianza antes. Fixemos moi boa piña e estamos a formar un equipo que ten moi boa pinta.

—Chega un Arenas de Getxo ao que coñece vostede ben...

—Este é un partido moi especial, a verdade, porque teño alí a moita xente coa que xoguei e son amigos.

—O empate do Tenerife, que dilles?, hai esperanza?

—Fixeron un arranque espectacular, pero isto é moi longo. Vai levar o gato á auga quen sexa máis regular. De nada serve gañar seis seguidos, se perdes logo nove. É unha carreira de fondo e ata as últimas xornadas, vai estar todo moi apertado.

—Neste Racing ninguén pode considerarse fixo, ver positivo?

—Pablo dinos que non hai titulares nin suplentes e, coas decisións que está a tomar, está a demostralo. O ano é moi longo e é moi positivo que esteamos a participar todos e que ninguén se poida relaxar.

Berenxenas recheas e unha ruta sendeirismo, o seu plan top

Ademais, máis aló do futbolístico, o armeiro está a atopar en Ferrol todo un oasis de paz.

—Unha canción que lle motive...

—Escoito moita música en Eúscaro, da miña zona. Pero, unha canción? Diríache un grupo... Berri Txarrak.

—Unha serie?

—Prison Break.

—Manéxase na cociña?

—Si, si. Dáseme ben e gústame cociñar. É algo que fago no día a día e que me axuda a pensar noutras cousas e saír do bucle do fútbol.

—Cal é a súa especialidade?

—Cos amigos gústame moito facer grelladas e cousas desas e se é algo así máis especial... unhas berenxenas recheas.

—E se toca comer fóra?

—En Ou Parrulo comín moi ben e tamén fun a restaurante Alfonso e moi ben. Niso, isto é moi parecido a Euskadi e en calquera sitio cómese ben.

—No plano persoal, como se está sentindo en Ferrol?

—Estou supercontento, creo que é moi parecida á vida de Euskadi. Gústame moito a natureza e os arredores de Ferrol, cos cantiis, as praias e as rutas de sendeirismo... É moi bonito e a cidade é moi acolledora e familiar.

—Un lugar que lle inspire...

—Acabo de ir xusto agora á fervenza de Belelle e gustoume moito.

—Con quen viaxa no bus ou dorme nas viaxes?

—Con Álvaro Juan. Adoito compartir cuarto con el. No autobús, non. Vou só diante concentrado porque me adoito marear [ri] e esquézome de xogar a cartas e iso. Con Álvaro Juan conxenio ben porque lle gusta a natureza tamén e saír por aí a coñecer sitios novos.

---

---

---