O ourensán Manuel Álvarez goza reparando motocicletas e atesoura , entre outras clásicas, unha Harley de 1942 e unha Indian de 1947. Dúas auténticas belezas.
20 jun 2021 . Actualizado ás 05:00 h.Indian e Harley-Davidson son as dúas grandes marcas de motocicletas norteamericanas por excelencia. Nacidas case ao mesmo tempo, a principios do século XX, con só dous anos de diferenza a favor de Indian, foron as únicas que sobreviviron á Gran Depresión e capaces de estender a súa produción durante anos. Dúas firmas rivais no seu momento, con millóns de seguidores en todo o mundo que consenten unidades de todas as épocas.
O ourensán Manuel Álvarez leva o aceite nas veas, non en balde o seu avó fundou a empresa Anxo Álvarez Quintela, do sector da enxeñería mecánica e mecanizados no polígono Barreiros. Fai oitenta anos que os seus avós xa viaxaban de Ourense a Marín en moto e o amor polas dúas rodas herdárono xeración tras xeración nesta familia. Tivo moitas motos, igual que o seu pai e o seu avó e tratou de facerse con algunha das unidades que pertenceron á súa familia, pero non con demasiado éxito. Chegou a cambiar, iso si, unha Royal Enfield que tivo que comprar por unha New Imperial que fora do seu avó, tras moitas negociacións cos propietarios da moto naquel momento. «Sempre houbo motos en casa -explica-, e o meu avó xa reparaba motores», algo que se converteu na súa profesión e a súa afección. Lembra a ilusión que lle facía a BMW R27 de 250 centímetros cúbicos dos anos cincuenta que o seu pai comprou en 1973 sendo el un neno. Era como a que utilizaba o Subsector de Tráfico da Garda Civil e estaba gardada nun garaxe ao que acudía co seu irmán, nervioso para limpala e sacala á rúa para ir de paquete do seu pai. Cando tiña que debuxar unha moto sempre facía unha réplica daquel modelo, que aínda conserva o seu pai na actualidade.
HARLEY DO EXÉRCITO
Manuel Álvarez goza reparando as motos, «é unha satisfacción arranxalas e velas reparadas», di, e conserva dúas unidades clásicas das lendarias marcas americanas datadas nos anos corenta. «Gústanme as motos grandes, potentes, gústame o seu son». En España facíanse moi boas motos, pero dun perfil diferente aos gustos deste ourensán.
A Harley-Davidson, en ton granate e con maleta de pel, é de 1942, un dos poucos modelos denominado WL que se comercializaron á marxe da produción destinada ao exército americano para loitar na Segunda Guerra Mundial. Ten 750 centímetros cúbicos e é de procedencia holandesa. Manuel Álvarez tivo que vender varias motos no seu día para facerse con ela. Comprouna xa en España en mal estado e investiu persoalmente moitas horas de lecer na súa restauración, é un verdadeiro artesán dos motores. Con matrícula histórica, na actualidade está lista para saír á estrada. Sospeita que a unidade que atesoura foi inicialmente militar WLA e puido ser abandonada en Holanda e despois convertida nun modelo civil, aínda que carece de documentación que o acredite. Naqueles anos, se saían 13.000 unidades das fábricas de Harley-Davidson para o exército, só 200 a maiores eran para comercialización civil.
UNHA INDIAN TRAÍDA DE OREGÓN
A Indian negra coas características rodas con protección da liña chief chama a atención alá onde vai. É de 1947, posterior á Segunda Guerra Mundial, unha vez que a marca recuperou a comercialización tras a produción case exclusiva para as forzas armadas durante a contenda bélica por imperativo gobernamental. Comprouna por Internet «a un señor de Oregón», nos Estados Unidos, explica Manuel Álvarez, e por mor das inclemencias do tempo, ao ser inverno e estar case sepulta por neve, tardou en chegar á cidade das Burgas. Tivo que reparala e mellorala para chegar ao estado actual, tamén con matrícula histórica. Leva un potente motor de 1.200 centímetros cúbicos e dous cilindros, impresionante para a época, sobre todo se se compara co que se producía en Europa naquel momento, con cilindradas moito máis baixas.
Dálles pouco uso, pero tenas sempre a punto. «Trátase de encher combustible, conectar un fusible e nada máis» relata satisfeito do resultado de tantas horas de traballo as fins de semana. Non quere que se deterioren, por iso tenas coidadosamente tapadas, aínda que ben poderían estar nun museo.