O ouro fascinou á humanidade desde sempre. Quizá sexa a súa capacidade para permanecer inalterado durante séculos, inmune á deterioración e o óxido que o tempo impón de forma implacable sobre o resto as cousas. O ouro, sempre capaz de brillar, como cun sorriso imperecedoiro, símbolo da opulencia e do éxito. A súa cotización móvese en máximos como activo refuxio fronte á inflación e as tensións do sistema monetario. Bancos centrais, family offices, grandes aseguradores e investidores particulares son os buscadores deste tempo, como a finais do século XIX o foron os aventureiros que se penetraron nas remotas terras do Yukón, en Alaska. Como Jack London, que tamén enterrou os seus soños alí, pero que deixou unha obra literaria que tratou a fraxilidade do home fronte á natureza e que soubo penetrarse como ninguén na complexidade da condición humana e a feroz batalla que libran as súas paixóns: a esperanza e a frustración, a cobiza e a solidariedade, o amor e o odio, a alegría e a tristeza... Quen segue a pista do ouro (invisten nel) xa non teñen que escarbar a terra e remover a auga, nin levar esclusas e bateas para buscalo e lavalo. Pero máis dun século despois, seguir o rastro deste mineral lévanos a concluír que, en realidade, non cambiaron tantas cousas na condición humana. Nun sector minoritario da sociedade segue inalterado o desexo de acumular en tempos de depreciación dos billetes. Mentres tanto, como os aventureiros, moitos afánanse en perseguir os seus soños, aínda a propósito de que acabarán enterrándoos. Pero é o poder hipnótico do ouro, que están en todas partes: nun palacio real, nunha cea exclusiva un venres á noitiña, nos museos, nas tendas de luxo, no pescozo de dous maleantes en forma de colar antes de que se descerrajen dous tiros, no peto dun inmigrante que vai a unha casa de empeño para pagar unha factura, no cabeiro dun boxeador e, sobre todo, nos estoxos das nosas avoas, que si sabían levalo como raíñas.