A flota de Mauritania avalía se pode salvar algo da pesca ao abrirse o paso

Non, non era unha miraxe. Tras máis de dez días retidos no deserto debido á acción de grupos de persoas que non saben ben que reivindican, case habería que fregarse os ollos para verificar se realmente a fronteira estaba aberta. E si, era certo. Pero o alivio de saber que por fin podían circular os camións cargados de palometa e pescada negra pescada en augas de Mauritania que foron quedando atrancados desde o 10 de xullo deveu en estrés e desconcerto para os armadores galegos propietarios da carga.

Uns xa deran volta cara a Mauritania para comprobar se se podía salvar algo e tratar de comercializar as capturas no mercado local, por moito que este non sexa receptivo á pescada negra que venden. Outros conseguiron pasar o venres, antes de que se volvese cortar a estrada, que a yerquedou de novo expedita. «A saber ata cando», dicía onte José Antonio González, presidente da organización de palangreiros Orpal. Dicíao «derrotado», mentres permanecía á espera de se un segundo tráiler que trae o seu peixe a Alxeciras conseguía ou non atravesar o Sahara. Derrotado porque un primeiro camión cargado con palometa dos seus barcos, tras ter podido circular o venres, chegou ao momento de inspección fronteiriza (PIF) de Alxeciras pero a súa carga foi rexeitada na inspección sanitaria. Outros dous -non con peixe galego-, con igual data de descarga, correron idéntica sorte. E co rexeitamento non se acabaron os problemas. Agora que esa carga non pode pasar a España, González busca unha fábrica de fariña en chan africano que queira facerse co peixe deteriorado para consumo humano, pero non podrecido e si aproveitable para subprodutos. Doutro xeito, terá que asumir os custos da súa destrución. «Non é que vaia ter perdas, é que por riba vaime custar cartos e iso é algo moi grave», protesta o presidente da Orpal. Na mesma tesitura poderían verse os que irán chegando a Alxeciras, porta pola que irremediablemente debe pasar a mercancía antes de dirixirse aos seus mercados habituais: as lonxas de Cádiz e Vigo. E ese PIF converteuse noutra fronteira que está por ver se logran atravesar. Primeiro, porque alí se someterán ás inspeccións sanitarias que avaliarán se o peixe está en condicións de destinarse a consumo humano. E, segundo, porque o máis probable é que o persoal destacado no PIF de Alxeciras non dea abasto para atender a todos os camións que chegarán practicamente á vez. Porque, segundo trasladaron a María José de Pazo, armadora de Marín dun arrastreiro merlucero, onte había dous funcionarios no posto, cando adoita haber tres. E por anteriores bloqueos saben que ese persoal non vai ser suficiente para revisar toda a mercancía que ía rumbo a Alxeciras. Non descartaban, mesmo, que se producisen momentos de tensión, pois, tras varios días tirados no deserto, todos teñen présa por pasar os trámites canto antes.

Ineficacia das autoridades

Aos armadores galegos poucas ganas quédanlles de continuar nesas augas ante a falta de respostas tanto por parte da UE e Mauritania, como do Goberno español. Reprochan que ningunha Administración se empregase a fondo para resolver o problema dos once armadores galegos que levan desde xaneiro denunciando os bloqueos, reclamando unha solución e tragando coas perdas porque o peixe, tras días retido, perdía frescura e calidade e cotizaba á baixa. Non cuantificaron aínda os danos, pero apuntan que a mercancía de cada camión de palometa podería roldar os 55.000 euros.

Por iso os afectados non descartan pedir responsabilidade patrimonial. Escúdanse na falta de dilixencia das Administracións, con Bruxelas á cabeza, pois «só despois de 7 meses de denuncias concertou unha entrevista de 10 minutos co ministro mauritano para quedar na mesma». Isto é, sen permiso para ir a Marrocos a descargar e evitar un atasco que deprecia o seu produto.

---

---

---