Dicir que fun adestrador da SD Sarriá non sei se será o correcto. Tecnicamente si, pero dubido que forme parte da súa historia porque o meu periplo durou vinte e tres días. Diso hai doce anos e teño que dicir que me sentín durante ese escaso tempo como Guardiola ou Mourinho nos seus mellores tempos. Un campo completo para adestrar, vinte xogadores perfectamente uniformados e todos os materiais á nosa disposición para realizar o traballo, foi un luxo que pasou moi rápido. Todo se foi ao traste por eses pulsos que botamos os adestradores para verificar que tes a confianza plena e que, de superalo, gañas máis crédito e máis tempo para afianzar a túa idea. Non foi así, saíu cruz. No meu descargo direi que ese tento noutras ocasións saíu ben, sete tempadas no Outeiro así o demostran. En todo caso en min non queda pouso negativo ningún e creo que tampouco deles cara a min. Anos despois, aínda que con outra directiva, por certo, a actual, déronme a posibilidade de volver, pero nese momento non me foi factible.
Anécdotas persoais á marxe, redactar sobre este club evidentemente non é nada orixinal porque nos últimos meses ríos de tinta mereceu esta institución por méritos propios. Coouse nunha categoría impensable fai un lustro, como ese bolseiro intrépido que escala na súa empresa, sen ruído, sen estridencia, pacientemente, ata postos de responsabilidade. Así está o club, así está Sarria, toda a comarca e diría que toda a provincia, estrañados, asombrados, sorprendidos e felices polo maiúsculo desafío que levaron a cabo. A todo isto súmase a recente visita dun histórico club como o Numancia de Soria, con catro participacións en primeira división e innumerables en segundo. A súa visita á Ribela nin no mellor dos soños imaxinariámolo hai uns anos. Poderíase dicir que o resultado sería o de menos, o básico, o esencial é xa de seu dita visita, pero é que ademais acompaña un desenlace do devandito encontro para enmarcar.
A Sarriá fixo realidade un soño, como hai dous anos fíxoo o Racing Vilalbés. É moi importante valorar estas fazañas, polas no seu xusto lugar e apreciar todos os afeccionados e non afeccionados ao fútbol da provincia a transcendencia que ten. É evidente que todos os clubs teñen os seus obxectivos, a súa historia, o seu propósito. En todo caso que este soño mantéñase no tempo dalgunha forma temos a responsabilidade de sostelo cada un desde o noso espazo. Incluso coa perspectiva de que o resto dos nosos clubs e xogadores póidanse beneficiar tamén dese éxito.
Queda seguir aumentando a cohesión, o vínculo, os acordos para que na nosa provincia cada tempada teñamos unha maior e mellor presenza tanto no fútbol autonómico como o nacional. Non é doado, o reto é maiúsculo pero o resultado pode ser espectacular.