O desenvolvemento industrial da Mariña facía necesarias novas infraestruturas
09 dic 2020 . Actualizado á 14:05 h.Para quen vive en Asturias ou teñen algo de relación con esa comunidade, a «E» non só é unha letra senón a denominación da autovía Xixón-Oviedo-Avilés, que construíu nos anos setenta e que enlazaba esas tres cidades. A autovía do Cantábrico (A-8) e a Ruta da Prata (A-66) discorren actualmente polo trazado posto en servizo hai case 45 anos. Naqueles tempos, ao oeste de Asturias empezaba a cobrar forma unha idea coa que a «T» sería algo máis que unha letra.
A comunicación de Lugo coa costa e a conexión dos municipios do litoral mariñán era entón deficiente. Para ir da cidade amurallada á Mariña era necesario pasar -de leste a oeste, en función do lugar- polo Marco de Álvare (A Pastoriza), A Xesta (Abadín) ou A Gañidoira (Muras). As curvas a ambos os dous lados deses portos -o murense, o de maior altitude, apenas pasa os 700 metros- e a abundancia de curvas complicaban a viaxe. Pola súa banda, a zona costeira tivo a finais dos setenta un bum máis potente que o do ladrillo, coa construción da factoría de Alúmina Aluminio en San Cibrao.
O contraste entre a expansión económica e as infraestruturas existentes resultaba evidente, e en 1980 o gobernador civil de Lugo, Eduardo Fernández Combarro, expuña no Ministerio de Obras Públicas e Urbanismo (MOPU) a urxencia desa estrada. «Para a industrialización da provincia, é unha estrada vital», afirmaba.
A obra parecía destinada a articularse en dúas partes e en dúas fases, o trazado costeiro e a conexión coa capital da provincia. O gobernador aseguraba que a comunicación con Lugo debería deseñarse cun trazado de Lourenzá a Abadín e de Abadín á cidade amurallada por Castro de Ribeiras de Lea. Admitía que a situación económica do país e as limitacións orzamentarias podían condicionar as obras, aínda que sen esquecer a súa urxencia.
Só unha letra
A conclusión da A-8 mellorou as comunicacións, aínda que de Barreiros a Viveiro non hai autovía e a supresión do paso pola Xesta deixou paso ao trazado polo alto do Fiouco (A Pastoriza), tamén condicionado polas néboas e incluso polo vento. A conexión de Lugo coa costa carece dunha vía de alta capacidade, aínda que 20 anos despois d aquel proxecto rexistrouse unha reaparición fugaz: a Xunta planeaba no 2000 que a estrada LU-113 (Rozas-Abadín) tivese hechuras de alta capacidade e puidese transformarse en autovía.
O firme mellorou e algúns puntos perigosos desa vía desapareceron, pero a «T» non pasou de ser en Lugo unha letra do abecedario.