Algúns anos antes da aínda non superada crise económica, Santiago Carrillo (1915-2012) puxo branco sobre negro o que hoxe é unha evidencia: «O desenvolvemento tecnolóxico, controlado por un reducido número de grupos privados, levou ao Estado capitalista ao cénit da súa potencia; pero, ao mesmo tempo, a un punto álxido da crise dese tipo de Estado». As novas tecnoloxías da comunicación, en desenvolvemento veloz e imparable, tan útiles ao propio sistema para orientar desexos e tendencias, abren perigosas vías de auga ao estado capitalista, en todos os seus niveis. Apréciase ben no ámbito local, no que incumbe aos concellos, que, aínda que ningúns queiran esquecelo, tamén son Estado. Nunca os concelleiros, tanto no goberno como na oposición, estiveron tan sometidos á presión da cambiante opinión dos contribuíntes. Tamén en Lugo, claro.
É cousa de ver o silencio que gardan algúns grupos da oposición ante ondas de opinión a través das redes que non só non comparten, senón das que discrepan. Pero discrepan en silencio cartuxo por temor a verse sometidos a unha persecución demoledora a través das redes. Que lonxe quedan Quevedo e o seu arriscada decisión de non deixarse silenciar: «Non hei de calar por máis que co dedo, xa tocando a boca ou xa a fronte, silencio avises ou ameaces medo (...)». E o goberno? No goberno o mesmo, claro. Incluso no campo sindical, onde moitos calan fronte ao matonismo duns poucos. Lugo tampouco foi allea á axitación promovida a través das redes por unha recente decisión xudicial.
Carrillo, parapetado detrás do seu cigarro, deixou dito que «a pesar das vas teorías neocapitalistas, o Estado é cada vez menos o de todos e cada vez máis o duns poucos». E o tempo deulle a razón. Pero equivocouse ao diagnosticar que «a crise e a acción concienciadora das forzas de vangarda conducirán (...) a expor en termos máis claros o conflito entre a gran maioría da sociedade e os actuais poderes do Estado». Equivocouse porque o uso e abuso das novas tecnoloxías agrava a crise do estado capitalista, si; pero ha licuado e reducido á majadería ás vangardas. E na barahúnda gañan os de sempre, que é do que se trata. Tamén en Lugo, claro