Nas análises e comentarios sobre o mundo do deporte resulta sinxelo, e por tanto, frecuente caer en e recorrer aos tópicos, sen máis. Imaxínome que isto ocorre noutras moitas facetas da vida. Así, é frecuente xeneralizar sen explicar, porque por exemplo, cando se di que un equipo xogou moi serio, que queremos dicir? Que non riron na pista, que parecía que estaban enfadados.
Outro tópico recorrente é o da intensidade. Entón, convén explicar o que iso significa. Para min en baloncesto intensidade é unha suma de moitas, pequenas e importantes cousas. A saber, e seguro que deixo algunhas no esquecemento, a actitude no rebote defensivo e ofensivo, no balance e na transición defensiva, na intención de dar o primeiro paso e correr para saír ao contraataque ou chegar xogando no un contra un tanto diante como detrás, no xogo sen balón, na defensa no lado de axuda, no nivel dos bloqueos, na comunicación, no uso do corpo. Tantos factores que poden definir iso que chamamos intensidade.
Ben, pois creo que todos eles están presentes desde hai tempo en Ucam Murcia. Con independencia do róster, son desde hai varias tempadas un equipo intenso, duro, competitivo e recoñecible. Un equipo que xoga moi ben ao baloncesto e que non perde, hai que gañarlle. Construído por un extraordinario adestrador e o seu grupo de traballo.
Agora, atópanse nun deses momentos doces tanto na liga Endesa como en Europa. Con xogadores que saben e que traballen para ese ADN, esa identidade que os puxo a ese nivel. Desde o excelente rendemento de David Dejulius, Raieste, Cacok, Cate, Nakic ou Sant-Roos ata —aquí todos achegan e suman— xente como Radebaugh ou Dylan Ennis e compaña.
Un rival en estado de graza. É esixencia dunha competición —ben o sabe o Río Breogán— que demanda sempre dar o mellor. Logo, xogo, estilo, argumentos, adestrador e equipo teñen dabondo os lucenses para competir. E competir ben cada día é o que te leva a poder gañar. Por que non. Como sempre, moita sorte, Breo!