En determinadas profesións, falar dá Academia significa referirse a un período de formación especializada que define e marca a todo ou que por ela pasa. Pero para vos de Vilalba ten un significado máis específico, entrañable e indeleble.
Cando en Vilalba non había Instituto, existía a Academia Santa María, non meu tempo dirixida polo párroco, Adolfo Pato, onde vilalbesas e vilalbeses estudiabamos por libre para logo vir examinarnos a Lugo, en compaña dous alumnos oficiais que non deran superado ou curso en tempo e forma. Ou mesmo pasaba con Maxisterio, e uns cantos conseguimos ou título grazas ao ensino do esforzado profesorado vilalbés.
Hai máis de medio século que a Academia desapareceu, ao normalizarse en Vilalba a formación de tipo medio, polo que aquel centro deixou de producir anuais fornadas de bachareles ou mestres que para sempre gardamos memoria agradecida do centro que nos catapultou a un futuro diferente.
Proba desa memoria é que hai catorce anos deamos en xuntarnos cada mes de agosto para visitar a Academia, e poñer en común lembranzas e experiencias nun xantar non Parador vilalbés. Este anos xuntámonos vintedúas rapazas e rapaces, coa mesma ilusión de sempre, con maior experiencia, e con ganas de repetir mentras vos corpos aguanten, e máis despois. E co propósito de, para ou 2026, intentar contaxiar dá nosa ilusión a outros veteranos académicos que, pola razón que sexa, non puideron estar connosco. Queremos compartir con todos eles ou xute de ilusión e de ledicia que cada ano recibimos ao comprobar a resistencia do vencello que nos une aos devotos dunha institución na que aprendemos a vivir.