O cine de Guillermo del Toro —desde as súas orixes en 1993 con «Cronos»— é unha clara aposta por historias que se moven como artefactos, como mecanismos entre o real e o ficticio, e onde os seus personaxes camiñan nos bordos, nos límites, na periferia do humano.
«A ruela das almas perdidas», como o foi a súa oscarizada «A forma da auga» (2017), é outro exemplo de relato máxico contorna a criaturas abandonadas á súa sorte nunha vida cruel. O arranque do relato, ambientado nun circo tan horrible como familiar, é un xogo de trucos e ilusións, con tons que inevitablemente lembran á inesquecible «Freaks» (1932) de Tod Browning. Neste marco, Del Toro móstrase cómodo, solto e alcanza os seus méritos como cineasta, sendo capaz de florecer o amor nun mundo de fealdade e crueldade.
Pero a película muda de rexistro cando a súa parella protagonista chega á codiciosa cidade, converténdose a obra nunha trama sórdida e onde aflora en maior medida a miseria humana. No circo, entre balas de palla e formoles con fetos, cada un asume os seus roles, pero na cidade, para Del Toro, todo é máis escuro e aparecen os peores instintos do ser humano. O problema radica nesa descompensación. Del Toro non alcanza o ton de cine negro e a súa historia vaise cara a derívaa e o precipicio, só salvado polo seu epílogo.
Estados Unidos. 2021. Dirixida por Guillermo del Toro. Repartición: Bradley Cooper, Rooney Mara, Cate Blanchett, Toni Collette, Willem Dafoe, David Strathairn
Cines Cristal e Yelmo