Sébastien Lecornu será o quinto primeiro ministro de Francia en dous anos

Asunción Serena PARÍS / E. LA VOZ

INTERNACIONAL

Sébastien Lecornu, el nuevo primer ministro de Francia, en el Elíseo el pasado jueves.
Sébastien Lecornu, o novo primeiro ministro de Francia, no Elíseo o pasado xoves. Sarah Meyssonnier | REUTERS

O titular de Defensa é un home da máxima confianza de Macron

10 sep 2025 . Actualizado á 11:44 h.

Emmanuel Macron ha decido nomear primeiro ministro a Sébastien Lecornu, o ata o de agora ministro de Defensa. Desta forma o presidente da República opta por un home da súa total confianza. O seu nome xa fora barallado en numerosas ocasións para suceder a Elisabeth Borne, Gabriel Attal ou Michel Barnier. Finalmente, á quinta foi a vencida. Durante todo este tempo, desde o 2022, Lecornu permaneceu discreto xunto a Macron como ministro de Defensa.

O comunicado que emitiu onte á noite o Palacio do Elíseo para anunciar o nomeamento do primeiro ministro indicaba que o presidente da República lle ha encargado que consulte «ás forzas políticas representadas no Parlamento» co obxectivo de adoptar un presuposto e construír os acordos indispensables para poder adoptar as decisións que deberán tomar ao longo dos próximos meses. É significativo que non distinga como fixo noutras ocasións, descartando os extremos do espectro político, A Francia Insubmisa e a Agrupación Nacional.

Despois de manter esas discusións, Lecornu ten a misión de actuar guiado «pola defensa da nosa independencia e a nosa potencia, o servizo aos franceses e a estabilidade política e institucional para a unidade do país», reza o comunicado do Elíseo.

Sébastien Lecornu ten 39 anos e está inmerso na política desde os 19, primeiro como asistente parlamentario, despois como conselleiro no gabinete ministerial de Bruno Le Maire, entón ministro de Agricultura, e máis adiante como alcalde de Vernon e presidente do departamento do Eure.

Pero a súa verdadeira hora chegou no 2017, coa irrupción do macronismo na paisaxe política francesa. Lecornu, que pertencía ao partido conservador, Os Republicanos comezou a súa ascensión política: primeiro como secretario de Estado no ministro de Ecoloxía (2017-2018), despois como ministro de Colectividades Locais (2018-2020), onde se distinguiu coa organización de grandes debates entre Emmanuel Macron e os alcaldes franceses para atopar unha saída á crise dos chalecos amarelos, despois pasou a facerse cargo da carteira de Ultramar (2020-2022), e finalmente, desde o 2022, era ministro de Defensa. Tras ser expulsado dOs Republicanos por aceptar un posto no goberno de Macron, Lecornu afiliouse á República en Marcha.

Sen sorpresas, o presidente do grupo Xuntos (antiga República en Marcha), Gabriel Attal, felicitou a Lecornu desexándolle «éxito» nas súas novas funcións. Tamén recibiu o apoio dos seus aliados, o líder de Horizontes, Edouard Philippe está seguro de que Lecornu ten «as cualidades para intentar sentar na mesa a persoas que non farán exactamente o que eles queren, pero que serán capaces de porse de acordo para evitar que Francia empeore».

Bruno Retailleau, presidente dOs Republicanos, e ministro en funcións de Interior, expresou o seu alivio ao ver que Macron non optara por un socialista e dixo que está disposto a «atopar acordos» co novo primeiro ministro para «construír un proxecto que satisfaga ao que eu chamo a maioría nacional».

No resto da oposición o ambiente era moi distinto.

Para Eric Coquerel, deputado de LFI e presidente da comisión de Finanzas da Asemblea, a opción de Macron está dirixida «a evitar unha moción de censura da extrema dereita» porque o nomeamento de Lecornu é o «último fusible de Macron». Mentres que Jean-Luc Mélenchon avogou pola marcha de Macron. Marine Le Pen, de AN, asegurou que «o presidente dispara o último cartucho do macronismo» e tras «as inelutables futuras eleccións lexislativas, o primeiro ministro chamarase Jordan Bardella [presidente do seu partido]».

Un xefe do Executivo que se expuxo facerse monxe

O novo primeiro ministro de Francia, Sébastien Lecornu, tivo como tantos outros adolescentes moitas dúbidas sobre o seu futuro. «Aos 16 anos, pensei en ser monxe», contou na televisión pública francesa. Pero optou por outro camiño. Con só 19 anos xa era colaborador parlamentario do deputado Frank Gilard. Nin vinte anos despois, Macron tardou menos de catro horas en convertelo no terceiro primeiro ministro máis mozo da historia de Francia.