A seguridade industrial nos funiculares: unha obrigación ineludible

Julio García Cordonié DECANO DO ILUSTRE COLEXIO OFICIAL DE ENXEÑEIROS INDUSTRIAIS DE GALICIA

INTERNACIONAL

El Elevador do Lavra, uno de los cuatro funiculares de Lisboa, permanece este jueves cerrado al público.
O Elevador do Lavra, un dos catro funiculares de Lisboa, permanece este xoves pechado ao público. Laia Mataix | EFE

04 sep 2025 . Actualizado á 19:00 h.

Independentemente das causas que puidesen provocar o accidente ocorrido este mércores no funicular de Lisboa, este tráxico suceso pon de relevo, de forma moi dolorosa, a importancia da seguridade industrial en todas as infraestruturas que, aínda que históricas na súa concepción, seguen prestando un servizo esencial na vida cotiá de miles de cidadáns e visitantes.

Un funicular non é simplemente un transporte urbano singular, é un sistema complexo composto por elementos mecánicos, eléctricos e estruturais que deben operar en perfecta sincronía: cables de tracción sometidos a esforzos continuos, freos redundantes capaces de actuar en situacións de emerxencia, cadros eléctricos con proteccións coordinadas e sistemas de guiado que garanten a estabilidade das cabinas. Cada un destes compoñentes, tanto individualmente como en conxunto, require un estrito cumprimento de normas de seguridade industrial, procedementos de mantemento documentados e unha cultura de prevención constante.

Desde a enxeñería industrial defendemos que a seguridade non se pode considerar un engadido nin un custo, senón o eixo central sobre o que se articula calquera proxecto ou explotación. A seguridade industrial é un proceso continuo que comeza no deseño, refórzase na fabricación e a instalación, e acada a súa máxima expresión na operación e o mantemento. Alí onde se relaxen os estándares, onde as inspeccións se convertan nunha formalidade ou onde o investimento se postergue, aumenta o risco de incidentes que afectan non só ás persoas, senón tamén á confianza social nas nosas infraestruturas.

O caso de Lisboa, á marxe das posibles causas que se ditaminen, debe facernos reflexionar sobre a actualización do enfoque co que se xestionan estes sistemas. A incorporación de tecnoloxías de monitoraxe en tempo real, a dixitalización dos rexistros de mantemento, as auditorías independentes e os plans de continxencia probados non son xa opcións, senón requisitos dunha seguridade industrial moderna.

A cidadanía deposita a súa confianza en que cada traxecto, por breve que sexa, está apoiado pola solidez técnica dos profesionais que velan pola súa seguridade. Esa confianza é un patrimonio que non pode porse en risco.

O compromiso coa seguridade industrial non é circunstancial nin reactivo. Os funiculares, como tantas outras infraestruturas, deben lembrarnos que a verdadeira modernidade non consiste en conservar o antigo sen cambios, senón en garantir que siga sendo seguro e fiable.