Ata que punto é lexítimo que Theresa May fágase cargo do Goberno sen enfrontarse ás urnas? Nin sequera pasará polas do seu propio partido, que a coroou por incomparecencia dos adversarios. Algúns piden xa eleccións anticipadas. Facíao onte nun artigo Tim Farron, o líder do partido Liberal Demócrata; e insinuouno tamén, de forma un tanto suicida, o partido laborista, que se atopa practicamente ao bordo da escisión.
En realidade, en termos estritamente políticos, May conta con toda a lexitimidade que necesita. No sistema político británico, o Parlamento ocupa un lugar aínda máis importante que nunha democracia constitucional como, por exemplo, a española. Blindada por unha longa tradición e a falta dunha Constitución escrita, a soberanía de Westminster é absoluta, e a súa aprobación á substitución do primeiro ministro outorga un mandato incontestable. De feito, os precedentes de primeiros ministros que substitúen a outros do mesmo partido a metade de carreira son numerosos: Baldwin en 1923, Chamberlain en 1937, Eden en 1955, Macmillan en 1957, Douglas-Home en 1963, Callaghan en 1976, Major en 1990, Brown en 2007?
Outra cousa é que, ademais de lexítimo, o que vai intentar May sexa doado. Eden e Chamberlain acabaron dimitindo ao pouco tempo. Macmillan e Major puideron revalidar o seu mandato nas urnas, pero Baldwin, Douglas-Home, Callaghan e Brown pereceron politicamente no intento. É a outra cara da moeda da centralidade do Parlamento: o primeiro ministro está moi exposto ás manobras dos deputados, especialmente os das súas propias filas, e as frondas nas bancadas do goberno -e da oposición, como se está vendo estes días- son o runrún constante de historia política británica.
A maior ameaza para May é, por suposto, a xestión da saída británica da UE, unha operación delicada que provocará moitas turbulencias e moitos descontentos. Dentro do que cabe, con todo, May é a candidata menos vulnerable que se podía ter atopado. Non conspirou contra o primeiro ministro anterior ?debe ser case a única-, polo que non está exposta á vinganza dos seus seguidores. A súa posición en torno ao brexit, máis un fatalismo voluntarioso que un entusiasmo, pode servir de pasarela na división furiosa que existe agora no partido entre partidarios e detractores. E aínda que resulte un tanto estraño que deba pilotar o país neste transo unha persoa que votou pola permanencia na UE, iso mesmo tranquiliza aos mercados e facilita o entendemento con Europa nas negociacións que se aveciñan.
Aí May atoparase cara a cara con outra muller, outra filla dun clérigo protestante como ela: Angela Merkel. Con ela terá que pactar como se desfai unha unión mentres, ao mesmo tempo, intenta preservar outra, o Reino Unido, fronte a outra muller, a primeira ministra escocesa Nicola Sturgeon. É nese xogo de damas no que May poderá revalidar a lexitimidade que agora ten de prestado. Ou non.