O técnico do Porriño asaltou o seu primeiro grande escenario cunha aposta pragmática que combina verticalidade no último terzo, personalidade co balón e un bloque baixo sólido
09 dic 2025 . Actualizado á 05:00 h.Nos seus aínda escasos dous anos na elite, Claudio Giráldez tiña pendente asaltar un grande escenario e o domingo fíxoo ao grande no Santiago Bernabéu, converténdose no primeiro equipo que gañou o feudo branco e o primeiro que deixa ao Madrid sen marcar como local. Para conseguilo o Celta exhibiu unha versión pragmática que vén desenvolvendo desde hai tempo e que combina a partes iguais valentía para ter o balón e xogalo en todas as zonas do campo cunha seriedade defensiva e unha concentración suprema en bloque baixo. Ademais, nesta oportunidade, engadiulle verticalidade para atacar e acerto para definir. E na paleta de matices que en cada partido se inventa o adestrador do Porriño, nesta ocasión reconverteu a Borja Iglesias en lanzador do equipo a través da súa capacidade para esconder o balón, aguantar o xogo e descargar cara ás bandas.
TRANSICIÓN
A arma máis letal do Celta
Ao Celta gústalle atacar a través da posesión de balón, pero a transición é a súa arma máis mortífera. No santuario branco, volveu demostralo. No primeiro tempo, buscou o coiro ao espazo para as carreiras de Bryan Zaragoza e o tocado Pablo Durán e no segundo, Borja Iglesias lanzou aos seus compañeiros con saídas a campo aberto cando o Madrid estaba envorcado. O resultado foron dous goles de Williot Swedberg. «A nosa idea era facer dano na transición», recoñeceu tras o partido o adestrador do cadro celeste.
ATACAR O FLANCO DEREITO
Buscar a zona máis vulnerable do Madrid
As baixas en defensa deixaron todo o flanco dereito do Real Madrid. Claudio comentou na previa que era a zona máis difícil de predicir, pero non desvelou que a súa intención era cargar o xogo por ese costado, como finalmente fixo, sabendo que Asencio, un central reconvertido, primeiro, e Valverde, un centrocampista, despois, exercerían de laterais. Bryan Zaragoza buscoulles as cóxegas aos dous, xerou un par de ocasións e deu a asistencia do primeiro gol.
NO ÚLTIMO TERZO
A velocidade e a calidade de Swedberg
Williot Swedberg está chamado a ser esta tempada o xogador diferencial no último terzo do campo, pero o sueco perdeuse máis dun mes de competición por unha lesión coa selección sueca sub-21. Ante a falta de último pase, ofrece velocidade, calidade e temperanza a partes iguais. O seu gol de espuela para abrir o marcador é unha auténtica xenialidade e no segundo, co Madrid vencido, permitiu o luxo de regatear a Courtois e entrar co balón na mesma portería. Ademais, volveu quedar demostrado que é o revulsivo perfecto. Este Celta necesítao máis que nunca para facer dano.
O PAPEL DE BORJA IGLESIAS
Cando o nove é o organizador
A segunda metade de Borja Iglesias no Bernabéu foi un espectáculo. Moitos preguntaríanse que facía o dianteiro centro organizando o xogo no centro do campo, pero Claudio Giráldez creou unha autoestrada ás costas dos centrais cos movementos do compostelán, que recibía o coiro na saída de balón dos célticos, protexíao con calidade e cuerpeando e tiraba de intelixencia para descargalo cara ao lado máis libre para proxectar o ataque.
SISTEMA DEFENSIVO
De tirar a liña na medular a vivir en bloque baixo
Claudio Giráldez foi valente na proposta inicial: colocou a liña defensiva a escasos metros da liña divisoria e xuntou aos dez homes de campo nunha franxa compacta, unida e as súas fisuras. A idea tiña o risco dos balóns ás costas, pero o Madrid só os proxectou nunha ocasión en toda a primeira metade. Pola inercia do partido, e polo empurre do rival, os vigueses foron recuando ata vivir unha hora en bloque baixo, pero nun escenario antes odiado cada vez séntense máis cómodos. Os célticos xúntanse á altura da frontal tapando as bandas e recorrendo ao poderío de Carl Starfelt para devolver os balóns aéreos. Ademais, deron un paso adiante na defensa dos córneres. Como visitantes, o Celta é o segundo equipo que menos goles (7) encaixa despois do Espanyol (6).
O BANCO
A necesidade de fondo de armario
O adestrador tiña claro antes de viaxar a Madrid que necesitaba un bo once, pero tamén armas potentes no banco, porque no Bernabéu os partidos fanse moi longos. Claudio apostou pola formación máis fresca, fóra de Óscar Mingueza e, despois, foi engadindo elementos que mantiveron a enerxía e resultaron determinantes para o desenlace final.
