O excéltico aborda o proceso que vive desde o accidente que lle causou danos cerebrais no 2020 coincidindo cun dos dous aniversarios que agora ten e rememora o seu paso polo Celta
13 abr 2023 . Actualizado á 12:10 h.Eusebio Sacristán (La Seca, Valladolid, 13 de abril de 1964) está en Vigo estes días para ver aos bos amigos que garda na cidade, onde pasará hoxe o seu aniversario. Un deles, porque o que foi adestrador e xogador do Celta volveu nacer en decembro do 2020, cando sufriu un accidente do que se segue recuperando progresivamente. Confesa que lle dá medo conceder entrevistas porque teme que non lle salgan as palabras ou que non sexa capaz de expresar o que quere. Son consecuencias dos danos cerebrais que lle ocasionou o traumatismo cranioencefálico pola caída. Pero remata a charla contento: «Deume alegría poder contestar, significa que vou mellor».
-Hoxe cumpre 59 anos. Sente agora, dalgún xeito, que ten dous aniversario tras o accidente que sufriu?
-Si, si, véxoo así. Para min é alegre estar de novo neste mundo despois de todo o que pasou e intento irme sentindo cada vez mellor, máis seguro, con capacidade para ter unha conversación normal cos demais. Dáme medo que non me salgan as palabras correctas.
-Aínda lle ocorre en ocasións -apenas se dá na conversación transcrita-?
-Si. Vivín un proceso durante o que non me sentía capaz de contestar as persoas con naturalidade, foi complicado, moi difícil. Pregunteime moito que ía pasar coa miña vida, que ía a se capaz de facer e se se ía a acabar para min manter unha comunicación fluída coa xente e ter esa alegría. Estívena buscando moito tempo e oxalá vaia aparecendo. Porque tiven unha etapa longa de tristeza.
-Sente xa que vai xurdindo en vostede esa alegría que tanto loita por recobrar?
-(Dúbida antes de responder) Vou un pouco mellor, pero estou aínda buscando que apareza de xeito máis estable na miña vida.
-Que tipo de axuda ten actualmente?
-Sigo con clases de logopedia cada día e axúdame cando os demais me din que cada vez respondo mellor e son capaz de dicir máis cousas. Vou sentindo que teño máis capacidade, e iso dáme confianza, vénme moi ben para ir recuperando esa alegría que estivo na miña vida moito tempo e que sigo buscando.
-O peor pasou, non?
-Iso é o que agardo. Oxalá o poida poida pensar máis convencido e ser máis positivo. Durante moito tempo, o meu pensamento era negativo e triste. Necesito que esa sensación de que o peor pasou acompáñeme máis.
-En que cambiou todo isto o seu xeito de ver a vida?
-Son unha persoa diferente. Estiven moito tempo pensando que a miña vida empezaba a ser un desastre, que como cambiara co accidente. Obsesionábame que podía facer para recuperarme e retomar unha vida que fora feliz. Puidera levar a cabo o que tiña en mente: dedicarme ao fútbol como xogador e como adestrador. De súpeto, todo era distinto, víao fatal e quería recuperar os momentos felices.
«Non sabía o cariño que se me ten no Celta»
-Recentemente viviu un deses momentos felices coa homenaxe en Balaídos (foi o primeiro embaixador do centenario do Celta e fixo o saque de honra hai unhas semanas).
-Si, foi unha grande alegría saír ao campo, tocar ese balón e que a afección me aplaudise para mostrarme o seu agradecemento. Foi moi especial. Acórdanse con cariño de min, da miña etapa aquí. É unha satisfacción ver que hai xente que lembra momentos felices dos que formo parte.
-Falando co presidente nas imaxes que mostrou o Celta, víaselle sorprendido de que pensasen en vostede.
-Si, porque eu me fun contento das dúas etapas que vivira aquí, pero non sabía moi ben a sensación que tiñan os demais respecto ao que aquí deixei. Ao ofrecerme vivir ese momento, deime conta de que me teñen cariño e gardan unha idea alegre do que vivimos xuntos no pasado.
-Cando bota a vista atrás á etapa de xogador do Celta, que vénlle á cabeza?
-Despois de saír do Barça, tiña xa 31 anos e quería seguir gozando do fútbol. Vin a Vigo con esa intención, tiven a posibilidade de estar dúas tempadas e atopei o que buscaba. Lembro aquela ilusión de continuar coa miña carreira con aquela idade. O primeiro ano había un grupo de xogadores que levaban anos xuntos e no segundo, chegaron futbolistas importantes, como Mazinho ou Mostovoi, que, ademais, reforzaban o medio do campo, onde eu xogaba. Xa me daba conta de que eles ían ser fixos e eu podía ter algúns minutos, pero a miña decisión foi volver ao Valladolid, á miña terra, sendo consciente de que o Celta iniciaba outra etapa importante nese momento.
-Así que xa viu vir o EuroCelta.
-Si, sabía que con aquel grupo de futbolistas que chegaran, podían aspirar a éxitos importantes e conseguiuno xa ao ano seguinte, coa clasificación para Europa e as que viñeron nas seguintes tempadas.
-Como lembra o día a día con aquel Mostovoi rebelde que na tempada que compartiron -última de Eusebio e primeira do ruso- repetía que se quería ir?
-El necesitaba ese ano unha confianza que logo atopou, pero é certo que ao principio tivo algunhas dificultades. De todos os xeitos, verlle xogar era marabilloso e espectacular, era ver a un futbolista de moito nivel, que pasaba e xutaba balóns dun xeito incrible. Era un centrocampista, un mediapunta que facía goles, pases de gol con calidade. Facíalle falta un pouco de tempo para adaptarse e dar todo o que podía dar, e atopou no Celta o que buscaba.
-Indo á súa etapa de adestrador, dicía antes que non tiña conciencia do legado que deixou. Pero a ninguén se lle escapa que apostou por nomes como Iago Aspas ou Hugo Mallo.
-Si, pero non sabía moi ben como o lembraba a xente. Xogabamos en Segundo e tiñamos dificultades, pero eu vía xogadores no B e xuvenís que tiñan condicións e encaixaban co meu xeito de xogar. Vin a un club onde había futbolistas para xogar como eu quería mostrar como técnico e empecei a contar con eles. E así me atopo que o primeiro día que poño a Aspas, xogabamos descender a Segundo B, sae media hora e mete dous goles contra o Alavés que nos deron a salvación.
-Que vía en Iago Aspas naquel momento?
-Eu viña do Barça, vira a Messi estando de axudante de Rijkaard. Leo era un xogador mozo que facía cousas espectaculares e empezou a xogar co primeiro equipo. Cando vin a Iago, pasoume un pouco o mesmo: era espectacular nos entrenos, gustoume moito e quería metelo. Chegou a posibilidade no día en que nos xogamos tanto e, grazas a el, conseguimos salvarnos. Foi un momento grande para o club alquedarnos en Segundo.
-E ao ano seguinte, consolidou a aposta por el e outros canteiráns.
-Si, e pasoume que en Copa empecei a contar máis veces con aqueles xogadores mozos e tivemos unha participación moi boa. Apareceron casos como Hugo Mallo, que a primeira vez que o vin lembroume a Puyol, ou Joselu (Mato), que xogou connosco un amigable e aos dez minutos, marcara tres goles. Aínda que tiña no persoal xogadores veteranos cos que había que contar, puiden ir metendo a moitos mozos aos poucos.
-Quedou unha espiña de non lograr vostede o ascenso?
-Bo, eu estaba no meu obxectivo, no proceso de ir contando con eses xogadores mozos, pero necesitaba un tempo. Estiven o tempo que estiven, pero si que se viu no club que aos rapaces mozos había que darlles continuidade, déuselles, foron aparecendo cada vez máis e lograron a seguridade como para poder conseguir daquela o ascenso con eles.
-Descarta volver adestrar no futuro?
-O meu obxectivo é recuperarme para poder estar en condicións de falar cos demais, foi o meu obxectivo. Pero tamén penso en que apetecerame facer no futuro se chega esa recuperación total, que farame ilusión. E doume conta de que do que máis souben na miña vida é de fútbol, é para o que máis preparado estiven, o que máis me gustou neste mundo. Non sei se o volverei a sentir ou se me volverá a apetecer no caso de que estea preparado.
-Puido gozar vendo fútbol neste período de recuperación?
-Si, si, vexo todos os partidos e axudoume neste tempo parado, fíxome sentir máis preto da miña vida anterior. Tamén gocei durante toda a miña carreira, aínda que teño a dor do descenso do Xirona. Afrontei o proxecto coa mesma idea que os anteriores, pero pensei moito niso neste tempo e deime conta de que me deu medo fallar e descendemos. Empezamos a perder cando, con 34 puntos nun momento dado, parecía que estabamos para quedarnos en Primeira.
-Que opina do Celta de Carvalhal?
-Estou pendente de todos os equipos nos que estiven, síntome identificado con eles e alégrome de que as cousas lles vaian ben, como é o caso do Celta agora. O novo técnico tivo un proceso moi positivo, de moita claridade no xogo. Ten moi claro o que queren facer en ataque e en defensa e mostra moitas cousas positivas. Ver que os xogadores se senten moi ben co que lles pediu e ofréceno nos partidos, con bos resultados.
-Que pareceulle a vostede a prolongada ausencia de Aspas na selección?
-Cada adestrador fai as cousas ao seu xeito. O novo seleccionador volveu a contar con el e foi un momento agradable e especial para Iago coa oportunidade de volver.
-Como foi o seu reencontro con el en Balaídos?
-El estaba moi concentrado no que sempre lle gustou e importoulle, que é xogar ao fútbol e achegar todo o que ten ao equipo. Démonos un abrazo e sentín o cariño que nos temos por aquela etapa xuntos. Para min foi moi especial, se naquel momento chegamos a descender, igual a miña carreira como adestrador fose diferente.
-Esta semana anunciouse a Juan Carlos Andrés como novo adestrador do Compostela despois de traballar en varios proxectos con vostede. Como o ve para esta nova etapa?
-Estou moi contento por el. Foi unha persoa moi importante na miña carreira, achegoume moitas cousas e estou feliz de que tivese esta oportunidade de retomar a súa carreira como adestrador. Deséxolle todo o mellor. De feito, veño a Vigo porque teño moi bos amigos e neste momento quería ver a Juan, abrazarlle e acompañarlle o domingo no seu partido.
