Javier Bardem, sobre a depresión posparto que sufriu Penélope Cruz: «Non puiden comprender a dimensión do que era»
XENTE
Nunha entrevista con «The New York Times», o actor fala como nunca da familia que formou onda a madrileña, un «acto de amor»
18 jun 2025 . Actualizado á 08:41 h.«É incrible como non lembro a miña vida antes de ter fillos». Javier Bardem, que se atopa en plena promoción da película F1 —estrearase a nivel mundial o 26 de xuño, aínda que en España chegará ás salas un día máis tarde—, concedeu unha entrevista moi persoal que deu a volta ao mundo. Porque o oscarizado actor, que levantou un muro ao redor da súa vida privada, abriu o seu corazón nunha conversación con The New York Times, na que fala non só do seu traballo, senón tamén da familia que formou onda Penélope Cruz, algo que segundo as súas palabras, «sucedeu de forma natural». «Nunca me sentín presionado. Nunca sentín a obrigación de facelo. E grazas a deus, sucedeu», explica Bardem na entrevista.
Javier Bardem e Penélope Cruz coñecéronse hai 33 anos na película Xamón, xamón, de Bigas Luna — «A Bigas Luna débolle unha carreira e unha muller», dixo o actor hai uns anos—. El tiña 21 anos e ela, 17. Eran mozos e como explicou na entrevista o actor, aquel non era o seu momento. Reencontráronse máis tarde, «pero ela estaba con alguén ou eu estaba con alguén». Foi xa durante a rodaxe de Vicky Cristina Barcelona, de Woody Allen, cando xurdiu o amor entre a parella. «Entón chegou, soubémolo e intentamos evitalo». Javier chamou a tres dos seus amigos máis próximos, moi preocupado, porque o vía moi «complicado. «Ela é actriz. Eu son actor. Ela viaxa. Eu viaxo. Como se fai?». Na última noite no set de rodaxe Bardem e Cruz tomáronse «un par de copas, e diso xa pasaron 18 anos», revela o intérprete.
O primeiro fillo da parella, Leo, naceu no 2011. No 2013 fíxoo Luna. Javier lembra que foi un «acto de amor», o desexo de «crear algo fermoso» onda Penélope. Tamén foi unha experiencia transcendental e complicada. Na súa conversación, publicada o pasado domingo 15 de xuño, Javier rememora a depresión posparto que sufriu Cruz. «Como home, acompañaches a esa persoa, pero non pasaches polo que ela pasou. O embarazo non foi tan malo. Foi a depresión posterior. Non era capaz de manifestalo, e era todo novo para ela. Agora está mellor. Desafortunadamente, non puiden comprender a dimensión do que era. Pero máis tarde, fíxeno. É unha muller incrible, valente, forte e fermosa por poder compartilo», admite Bardem.
O actor explica que o tempo máximo que pode estar sen ver os seus fillos é de dúas semanas, polo que nos días de descanso nas rodaxes voa a Madrid para reunirse con eles. Cando unha vez chegaron a pasar tres semanas, asegura que o seu corpo experimentou «reaccións físicas de dor e tristeza».
O protagonista de Mar dentro lembra un dos momentos máis complicados da súa vida, no 2007. Ocorreu durante a rodaxe de Non é país para vellos, interpretación que lle valería o Óscar como mellor actor de repartición e o seu salto á fama internacional, tiña 37 anos e acababa de pór fin a unha relación sentimental. «Sentíame desconectado dos praceres da vida. Nunca cheguei a un punto no que pensase en cousas escuras, senón que estaba triste. Custoume un tempo saír desa situación». Bardem explica que foi grazas ao seu compañeiro de repartición, Josh Brolin, e ao traballo que puido facer o seu proceso de sanación. «Abría as fiestras, literalmente, porque vivía nunha casa escura, corría as cortinas e levábame a dar un paseo. Cando rematei esa película, era unha persoa diferente».
Lembra tamén aos seus pais, José Carlos e Pilar, que se divorciaron xusto despois de nacer el. Cando Javier tiña 19 anos conseguiu un papel nAs idades de Lulú. «Interpretei a un personaxe que tiña sexo con homes e mulleres. Era unha película dura, pero unha gran película», explica Javier. Cando a viu o seu pai, deixou de falarlle. «Avergoñábase de min como fillo». Logo chegou Xamón, xamón. «Eran pelexas, mulleres. E volveu a min. Estaba moi orgulloso de que eu fose actor», lembra o intérprete, que ten tamén palabras para a súa nai, falecida no 2021 aos 82 anos. «Podía ser tan sensible e lixeira como unha bolboreta, e tan feroz como un león», dixo. «Tiña todo o espectro», detallou.