Sidy Laye Sagna e Jawad Benhammi, que chegaron a Galicia sendo menores, viven nun piso tutelado ourensán
26 ago 2019 . Actualizado á 17:13 h.Da parede do cuarto de Sidy, como da de tantos novas, colga unha cortiza con fotos. No centro, unha fermosa muller de ollos escuros e vestida de branco mira á cámara. É a súa nai. Ao lado, noutra fotografía, un home con uniforme militar posa ante o obxectivo. Só que non é un home. É un raparigo. Trátase do propio Sidy cando nin sequera cumprira os 16. A imaxe tomouse en Libia, para el a peor das escalas que tivo que realizar na longa viaxe que lle levou da súa Senegal natal ata Europa. O país estaba en guerra e el foi recrutado. Tivo que fuxir do exército e subirse a unha patera para poder seguir saltando de país en país. En Marrocos e Mauritania foi man de obra barata. En Italia (o seu primeiro destino europeo), Suíza e Francia sobreviviu coa venda ambulante e durmindo nas rúas. Ata que fai un par de anos, chegou a Galicia.
Na Coruña, conta, un home ao que vendeu un chisqueiro ofreceulle traballo na hostalería. «Non pagaba mal, aínda que sen papeis», lembra. As noites pasábaas baixo as escaleiras do aparcamento dun centro comercial. Alí atopoulle a policía. «Se me asustei? Non, para ter medo hai que facer algo malo e eu non facía nada malo. Eles sabíano, dicíanme ‘‘tranquilo, non pasa nada''. Ademais, eu levaba o meu pasaporte na bolsa», narra.
Foi así como Sidy, que agora ten 19 anos, entrou no sistema de protección de menores galego. «Cambioume a vida», asegura. Primeiro pasou a residir no centro de acollida de Carballeda, en Ourense. Alí fixéronlle unha pregunta crucial. «Preguntáronme que queres? Eu tíñao claro: traballar. Buscarme a vida para axudar á miña nai». Así se converteu en candidato perfecto para o Programa Mentor, que desenvolve a ONG Igaxes con financiamento da Xunta.
«Hai que estudar sempre»
En poucos/pouos meses, contan os técnicos que traballaron co mozo, Sidy xa se manexaba en español -ademais de falar francés, ter algúns rudimentos de inglés e, asegura, «un pouquiño» de galego-. Tras realizar un curso de cociña e hostalería, fixo prácticas nun restaurante de Ourense. O seu xefe non dubidou en contratalo. Así que desde hai xa un tempo traballa como axudante de cociña. Os intres libres dedícaos a ir ao ximnasio e a estudar. «Na vida hai que estudar sempre para mellorar», di moi serio. Agora prepara o exame para obter a nacionalidade e tamén o carné de conducir. E é que o seu soño é ser condutor. «Se pode ser, de camión», engade cun sorriso.
O mozo senegalés conta todo isto sentado na sala dun dos pisos que Igaxes ten para os mozos cos que traballa na cidade de Ourense e que comparte con outros tres mozos. Un deles, Jawad, entra pola porta e saúda. Acaba de cortarse o pelo tras rematar a súa xornada como camareiro nunha tetería da localidade. Ten 19 anos. Fai case dous que saíu en patera de Marrocos. «Levaba moito tempo pensando en vir a España. Se aquí non había traballo, polo menos habería dereitos», conta con timidez. Tras pasar por varias cidades españolas, recalou en Ourense. «Foi duro», explica. Hoxe, grazas ao Programa Mentor formouse en hostalería, atopou traballo e ve máis preto a posibilidade de labrarse un futuro en España.
«Pensaba hai tempo vir a España. Se non había traballo, polo menos habería dereitos»
Volver abrazar aos seus
Jawad deixou na súa terra natal aos seus pais. Sidy, unha familia moito máis extensa, con varios irmáns e irmás. E, sobre todo, á súa nai. «Desde pequeno xa traballaba en Senegal e dicíalle ‘‘algún día comprareiche unha casa, un coche''», conta, coa cabeza baixa, mirándose as mans. Por un momento, pelexa coas palabras ata que atopa as adecuadas. «Estou a loitar a vida por ela. O máis importante da miña vida é a miña nai», di cunha tenrura infinita.
O pasado mes de maio, puido por fin abrazala de novo, tras máis de cinco anos sen vela. Cos seus aforros logrou viaxar a Senegal natal e levar agasallos ás súas irmás pequenas. «Botábanme moito de menos», di orgulloso.
Con todo, Sidy ten claro que a súa vida está en Ourense. «Aquí teño moitos amigos e coñecidos, e ás veces un necesita alguén que lle axude. Vou quedar aquí», afirma. A cidade xa ten un ourensán máis.
