Tras descubrir a comunidade como turistas, estas parellas mudáronse aquí para gozar dun ritmo de vida máis pausado
09 dic 2018 . Actualizado ás 21:17 h.«O Caribe está ben para unhas vacacións, pero para vivir fai demasiada calor, hai moitos mosquitos... e en Galicia atopamos o noso paraíso, e as praias son máis agradables». Jeff, un británico nado en Londres hai 60 anos, e Claudia, unha alemá de 48, orixinaria da rexión de Baviera, falan con coñecemento de causa porque a mediados do ano 2016 decidiron cambiar as cálidas augas do Caribe por unha aldea deshabitada situada na parroquia de Xerdiz, en Ourol, no corazón do rural mariñán.
«No 2012 percorremos en autocaravana toda España, e Galicia foi o que máis nos gustou. É o máis bonito pola contorna, a xente e o clima, que é suave e similar ao de Inglaterra», comenta o home, que era capitán dun dos catamaráns de luxo nos que adiñeirados turistas estadounidenses percorren as illas caribeñas de Anguía, San Martín e San Bartolomé. «Para moita xente esa é a vida coa que soñan, e ao principio está ben, pero é un traballo moi intenso e a nós gústanos ter espazo, tranquilidade, vivir con calma», engade Claudia, que era cociñeira na exclusiva embarcación.
A través da empresa Galician Country Homes, especializada na venda de propiedades rústicas, puideron converter en realidade o seu propio soño. «O prezo é un segredo, pero podemos dicir que polo que pagamos pola aldea, que ten cinco hectáreas, en Inglaterra poderiamos ter comprado unha casa media na que viviriamos rodeados de xente e de ruído», comenta a parella. Das cinco casas que hai en Vilachá, a aldea que compraron, xa rehabilitaron dúas. «Imos aos poucos», sorrín.
Peter e Verity, Pedro e Berta
Máis tempo, once anos, levan en Galicia os londinienses Peter Homden e Verity Arnold, que compraron unha casa na aldea de Aiaz, no municipio lucense do Saviñao. Deron con ela cando a alugaron por Internet para pasar unhas vacacións, pero o lugar gustoulles moito e animáronse a adquirila. «A nosa idea era pasar aquí un ano e arranxala para as vacacións, pero acabamos por quedarnos e por cambiar totalmente de vida», explican.
Recoñecen que no seu país non se poderían ter permitido unha vivenda así, pero beneficiáronse da taxa de cambio que había entón entre líbraa e o euro: «Se fose agora talvez non poderiamos facelo». Pero para eles o máis difícil foi ver como os anteriores donos da casa choraban ao desprenderse dela. «En Inglaterra a relación coas casas non ten este vínculo emocional, é só cuestión de diñeiro», di Peter, que engade: «Sentinme moi mal ao ver que a eles lles doía vender unha casa construída pola súa familia».
Ao instalarse no Saviñao deixaron atrás os seus empregos. El traballaba de profesor universitario de cine e ela, de mestra. Agora el é copropietario dunha destilería e traballa nas viñas, mentres ela ocúpase da casa e, ocasionalmente, dá clases particulares de inglés. Rebautizados como Pedro e Berta polos seus veciños, están totalmente integrados na súa contorna. Crían porcos, ovellas, coellos, galiñas e abellas mentres fan arranxos na vivenda. «Os nosos parentes e amigos dicían que non iamos aguantar máis dun ano, pero aquí seguimos, tan felices», comenta Peter. «Non pensamos volver, e co brexit aínda menos», agrega Verity. Se fose preciso, Peter estaría disposto a pedir a nacionalidade española e renunciar á súa: «Sentiría deixar de ser británico, pero fareino se non hai máis remedio».
Unha alemá namorada de Laxe
O de Dorothea con Galicia foi amor a primeira vista. O seu marido, Dieter, un sindicalista que regularizaba contratos de mariñeiros no porto de Hamburgo, establecera amizade con Agustín, un galego de Porto do Son, que propuxo ao matrimonio pasar uns días na comunidade: «Nós diciamos de ir, pero claro, mirabamos o mapa e había 2.200 quilómetros en coche». Pero no verán de 1986 animáronse: «O mar, a paisaxe, a xente...», lembra Dorothea daquela viaxe que lles cambiou a vida. Cada ano, a parella regresaba a Galicia para gozar das súas vacacións. «Un día faláronnos dun alemán que vivía en Vimianzo e fomos velo. E empezamos a veranear alí», rememora Dorothea, que conta que foi Thomas quen lles propuxo comprar unha casa, xa que pasaban moito tempo en Galicia. Ela se prendó ao instante dunha na Viqueira, Laxe. «Foi unha das mellores decisións da nosa vida. O meu fillo Konrad fixo moitos amigos, que aínda mantén, e nós namorámonos do lugar», ao que seguen vindo agora xubilados: «O mar de Laxe non o temos en Esslingen [preto de Stuttgart]. Temos un río, pero non é o mesmo. Ata botamos de menos a choiva de Galicia».
Con información de Lucía Rey, Francisco Albo e Toni Longueira
