Cando era máis mozo nunca me cansaba a choiva, estaba alí como parte da explosión do mundo que estalaba cada día en mil posibilidades. Nin sequera a auga dos outonos, que o encharcaba todo, alagaba as grandes esperanzas. Agora o posible escóndese nas follas do calendario que saíron voando sen que lles dese tempo a amarillear, como as dos ginkgos do campus que caen sobre o estanque e quedan flotando como nenúfares sen raíz, sen máis sentido que a súa propia beleza, efémera e extrema. Virán outros días felices, pero chove sen descanso e a choiva é propicia para o verde e para a nostalxia. Quizais a mocidade vaise cando miras ao ceo desexando que escampe en lugar de saír á terra e agarrarse a ela, sexa bulleiral ou charco ou duna de area. O outro día un profesor de instituto preguntoume se Tormentito xa usa paraugas. Segundo a súa experiencia, ese é o dato que avisa dunha incipiente madurez. Décadas despois vén outro, máis terrible, cando mollarse non é unha opción senón unha condena, cando xa non nos gustan a choiva nin as sorpresas nin que alguén nos pregunte se nos arrepentimos de algo. O arrepentimento non existe, existe o rancor á vida que nos deixou algo a deber. Nós persistiriamos nos nosos erros e está ben así, aínda que nos xogásemos todo nos casinos equivocados. Despois de todo, o éxito e o fracaso son unha entelequia e acaban igual. Chega un momento en que debemos retirarnos do escenario. Difícil é saber cando e como e onde. A obrigación de cotizar marca unha liña, salvo que aforrases para largarte antes. Non é o meu caso, quedan anos de cota de autónomos, pero empezo a pensar nese futuro, na existencia fenoménica de Anne Carson, en quedar a soas co mundo físico. «Mirar a neve e a luz ou sentir o cheiro dunha porta», di ela. Unha casa de adobe cun patio onde creza un limonero ou un aguacate, unha montaña afastada á que mirar cando asome a lúa, digo eu. E unha cabra e un dealer que me traia haxix para as dores das articulacións e a alma. Retorcerme aos poucos coa miña melena branca sen peitear sentada no soportal. Envellecer rápido e sen usar paraugas.