Celebrando os seus primeiros 25 anos de vida, A Casa Azul chega ao ciclo Noites do Porto da Coruña como unha institución do pop nacional
26 sep 2025 . Actualizado á 14:11 h.Di Guille Milkyway que, tras gañar un Goya pola canción Eu tamén, da película do mesmo título, recibiu unha chamada da familia Morente que disparou as súas endorfinas e a súa autoestima. «Sentín unha seguridade que non sentira nunca na miña vida —confesa o músico—. Houbo uns anos, ao principio, que tiñas que soportar moita incomprensión. E isto que cona é? De que vai esta bobada? De súpeto, recibir este tipo de aceptación dun mundo que me encanta foi incrible». De aí naceu unha conexión que logo se materializaría traballando con Soleá Morente, unha artista que o acompaña «sempre que pode nos concertos especiais», sinala. O que ofrecerán mañá no ciclo Noites do Porto da Coruña (Peirao de Batería, 20.30 horas, 22 euros) é un deles. Servirá tamén para celebrar outro aniversario mítico: o 30.º do coruñés Bristol, un dos locais musicais clásicos de Galicia.
—Con Soleá Morente canta cousas moi fortes. «Agora ou nunca» é a sublimación total da éxtase do amor. De onde sae iso de «necesito amarte no Olimpo»?
—Fai un par de anos fixen de xurado do Benidorm Fest, onde estaba tamén Ángela Carrasco. Con ela, o seu marido e o seu xestor estivemos tres días tomando copas no hall do hotel, moi pola vella, moi como eu o imaxinara [risos]. Eles falaban e eu estaba como quen estaba lendo unha biografía non autorizada da vida de Camilo Sexto, Ángela Carrasco e todo este mundo. Un dos días, a altas horas da noite, ela díxome: «Tantos anos cantando con Camilo esas cancións tan belas que me facía, pero xamais ningunha foi para min. El escribíaa para que eu as cantase, pero non eran para min». Ao volver, con Soleá, que escoitamos moito esas cancións do amor prohibido de antes, expliqueille esta historia e fixemos a canción xuntos. Amarse no Olimpo non é calquera forma de amar.
—Escoitándoo, víñame á mente unha mestura do «Xanadu» de Olivia Newton John con Camilo Sexto. O que os americanos din «máis grande que a vida».
—Totalmente [risos]. Este tipo de imaxes lévante a un lugar onde sabes que é unha hipérbole. Pero cando un se namora e chega ese punto no que algo é transcendental, realmente víveo así. Ás veces intentamos esconder esas cousas no día a día e, xa que isto nolo permite, facémolo plasmando a imaxe do Olimpo porque é o que estás a sentir.
—Estas mesturas noutro momento eran bizarras. Se gustaban, adoitábanse meter no caixón do pracer culpable. Foi deses ou tivo claro que era trampa?
—Das poucas cousas nas que militei musicalmente de xeito moi activo foi o non guilty pleasure. Nada de praceres culpables. Gústanos o que nos gusta e sempre ao mesmo nivel. Que problema hai? Parte dunha inseguridade estrutural. Eses comentarios lévante a un tema da culpa case relixioso. Non hai ningún problema. Pero é que incluso os que dicían que non había que abonarse a iso do guilty pleasure lou facían desde un punto de vista snob, como e que pasa por dicir que me gusta non sei que que eran cool? E non, non falo nin de cool, nin de moi ben, nin nada, falo do que me gusta. Iso é propiedade de cada un. Non tes por que xustificarte dicindo: «Entendo que non é o que me ten que gustar, pero gústame» Que tipo de discurso é ese? Nin que estivésemos a falar nunha igrexa! Recordo cando saíu o Nevermind de Nirvana que na nosa contorna foi moi revelador. Foi un disco que cambiou cousas. A min gústame moito ese disco, pero, á vez, nesa época escoitaba moito a Mocidades. Pero non tiña ningunha necesidade de reivindicarme con Mocidades, senón que os escoitaba de xeito natural, como agora.
—Posiblemente, vostede foi un pracer culpable de moita xente no seu día.
—Seguramente. E se fun o pracer culpable de alguén, danme ganas de abrazarlle. Se che tacharon de persoa con mal gusto e sufriches por iso, que saibas que é problema do outro, non teu!
—E agora que se libere e goce en público.
—Bo, hai unha cousa incrible nos concertos dA Casa Azul, que nunca foi un grupo masivo. Durante estes anos xente escoitara en solitario ao grupo e, de súpeto, chegaba ao concerto e podíao compartir. Era parte da grandeza do grupo. «Aquí si que me podo presentar ao mundo tal e como o sento, aínda que logo volverei á miña casa e direino pouco». Ao final, dalgún xeito xogou ao noso favor. Hai un elemento de seguir sentíndote como único e, ao final, é un segredo para compartir nos concertos.