É, desde hai décadas, o rei indiscutible dos despachos de billetes. Este ano, por fin, recollerá un premio da Academia ao seu nome en recoñecemento á súa larguísima traxectoria actoral
19 ago 2025 . Actualizado á 13:51 h.Non naceu o 4 de xullo. Pero case. O 3 de xullo, de feito. Moi cerquita do aniversario dos Estados Unidos de América. E a Tom Cruise isto vénlle como anel ao dedo. Porque el é un dos poucos sobreviventes en activo dunha xeración de superestrellas totais que, ata non fai tanto, atraían como imantadas as lentes das cámaras cinematográficas (isto é bo) e as dos paparazi (isto é malo).
Falouse da súa vida nos bares, nas barberías, nas rúas, nas reunións de amigos e ata nas reunións familiares. En todas partes. Ou polo menos, en todas as partes desta metade pseudoyanqui do mundo. Rupturas escabrosas, espertases relixiosos algo turbio e encontróns con reporteiros. Con todo, lonxe da rumoroloxías, Cruise mantivo un admirable paso constante creando a súa arte. Unha arte populista que fala ao groso do patio de butacas. Á inmensa maioría. Ás veces dá no cravo e actívase a máquina de facer dólares. Como coa infinita franquía Misión: Imposible, que estirou como un chicle irrompible. E conseguindo, ademais, que os seus fieis non só non o abandonen, senón que o loen con ímpeto renovado. Ano tras ano. Película tras película.
Aos poucos foi forxándose a súa lenda de superestrella salvaxe. De actor comprometido que rexeita dobres de acción —porque el non acepta imitacións— e tírase el mesmo da ponte con ou sen arnés.
Tamén saíu moi reforzado da súa reedición Top Gun: Maverick. Segunda parte, moitísimo máis depurada e menos charramangueira, dunha película, Top Gun, que ía dacabalo entre o chamamento a filas e o anuncio de lentes de sol.
Con máis ou menos encanto, pero é difícil de rebater que títulos chillones, na filmografía de Tom Cruise, hai uns cantos. Cocktail, por exemplo. Que ten o seu aquel. E que lle valeu, por certo, un premio Razzie a peor actor. Algo de xeito evidente inxusto. Porque, e isto é ao que iamos, baixo todas esas capas de adrenalina e dinamita e saltos ao baleiro, Cruise sempre foi un actor moi pero que moi dotado. Probas hai dabondo para demostralo.
Tres veces sen sorte
Entre 1990 e o 2000 nomeárono tres veces ao Óscar. Nacido o 4 de xullo —considerada por moitos a súa verdadeira saída do cascarón—, Jerry Maguire e Magnolia. Non levou ningún. Pero ollo aos adversarios que tivo. O primeiro perdeuno contra Daniel Day Lewis. O segundo contra Geoffrey Rush. E o terceiro, con toda a xustiza do mundo, contra Michael Caine. Despois daquela década (case) prodixiosa, apareceu en dúas ou tres películas potencialmente oscarizables —O último samurái, Collateral ou incluso, e neste outeiro morro, Tropic Thunder— que con todo foron pasadas por alto pola Academia.
Agora, aínda que o seu impecable estado de forma diga o contrario, Cruise é xa un veterano que (só figuradamente) peitea canas. Sabe ler os momentos comerciais da industria como ninguén. Ten, probablemente, o olfacto máis desenvolvido do gremio. Sobre todo polo seu uso mercantil da nostalxia. Pais foron da man dos seus fillos para velo de novo sucar os ceos no seu caza de combate. E ollos embazáronse porque fai non tanto, pensaría ese pai, era eu o fillo que quedaba pampo coas piruetas aéreas.
Só el, e quizais Kevin Costner e dous ou tres máis (aínda que Costner con moita menos boyancia pecuniaria), manteñen vivo en Hollywood o perfil de estrela total e de arraigamento popular. De ídolo do home común e explotador dos soños e entusiasmos da persoa do montón. A súa arte é fundamentalmente democrático porque emana directamente da lectura destas apetencias cambiantes. El adáptase aos seus admiradores e non ao revés. E por iso é, desde hai tanto tempo, o favorito dos despachos de billetes. E por iso os Óscares non podían seguir esquivándoo. E por iso o premio honorífico deste ano terá gravado o seu archiconocido nome.