William Reid, de Jesus & Mary Chain: «Nunca buscamos causar controversia, só queriamos facer o correcto»

Un dos aspectos sorprendentes da biografía oral de Jesus and Mary Chain Incomprendidos atópase na normalidade coa que din que gravaron un disco tan transgresor como Psychocandy (1985), alleos a calquera impulso de rupturista. «A nosa intención non era romper nada. Só queriamos facer a música que queriamos escoitar», insiste William Reid, guitarrista da banda escocesa e irmán de Jim, o vocalista. Non pretendían activar unha bomba naquel panorama rexido por formacións como Wham!, Tears for Fears, Dire Straits e Eurythmics? «Non, realmente non pensabamos na nosa música como unha resposta á doutros artistas, só queriamos facer o noso», reitera. Pois para moitos dos seus fans aquilo foi o seu particular Never Mind the Bollocks, o disco que crebou os oitenta e levounos a outro modo de concibir o pop e o ruído. Moitos deles teñen unha cita hoxe no Atlantic Fest de Vilagarcía, onde exercen de cabezas de cartel.

—No citado libro di que desde o principio querían ser estrelas do pop. Realmente crían que ían logralo cunha formulación tan radical?

—Non agardabamos ser superestrellas, pero criamos que a nosa música merecía atopar unha audiencia ampla. O suficientemente grande como para darnos unha vida decente como músicos e manternos fóra do mercado laboral normal, onde probablemente non prosperariamos.

—Foron moi controvertidos entón. Os seus concertos eran unha tolemia onde podía pasar de todo, incluso que a audiencia prendese lume á sala. Era algo que buscaban ou simplemente ocorreu así?

—Non era a nosa intención causar controversia, para nada. Só faciamos o que sentiamos correcto para nós. Alan McGee, o noso xestor, era brillante para atraer atención creando caos e controversia. Ningúns din que era un xenio.

—Esa sensación de que todo podería explotar remitía a The Stooges e The Velvet Underground. Cando tocaban sentían o descontrol?

—[Risos] Entendíchelo perfectamente! Iso é parte de nós e tamén parte do que facía a The Stooges e aos Velvet tan fascinantes para nós. A miúdo, perdiamos o control naqueles primeiros días. O meu irmán e eu aínda tendemos a caer no caos, pero a nosa banda en vivo, con Mark, Scott e Justin, é excepcionalmente boa e mantennos unidos.

—Vostede e Jim mantiveron unha relación tensa. Chegou a dicir que foi debido ao uso de drogas incompatibles. É así?

—Non creo que as drogas fosen a causa. Esas eleccións diferentes probablemente foron o resultado das nosas diferenzas de personalidade. Somos irmáns, chocamos como outros irmáns. A única diferenza é que tocamos nunha banda e a nosa fricción foi a miúdo moi pública.

—Coa reunión de Oasis e a publicación do seu libro algúns artigos en España escribiron cousas como: «Estes irmáns eran aínda peores que os Gallagher». Que opina diso?

—Iso tamén se comenta moito nos medios británicos. Supoño que é unha observación natural. A verdade é que é máis difícil estar nunha banda co teu irmán que con outros, porque el sabe exactamente quen es, as túas debilidades, as túas vergoñas, as túas incomodidades. É un misterio. Nunca o entenderei.

—Cando chegou o Britpop, parecía que non había lugar para bandas escuras e atmosféricas. Como viviron ese momento?

—As bandas principais do que algún xornalista decidiu chamar Britpop, como Pulp, Blur e Oasis, eran indubidablemente moi boas no que facían. Nós simplemente seguimos escribindo as cancións que queriamos escoitar.

—O mito é «Psychocandy», pero hai bastantes fans que consideran que a cima do grupo é «Darklands» (1987), no que evolucionaron cara ao romántico e o escuro coas mellores letras da súa carreira. Como ve ese disco hoxe?

—Bo, a palabra evolución suxire afastarse dun estado anterior menos adaptado. Non é así como entendemos a relación entre Psychocandy e Darklands. No segundo demos máis énfase ás melodías. Tes razón sobre o romanticismo e a escuridade, pero non estou de acordo en que esas letras sexan mellores que as de nosos outros discos. A maioría das nosas cancións, tanto en Darklands como noutros álbums, están marcadas por algún tipo de escuridade, malestar ou descontento. —O seu último disco, «Glasgow Eyes» (2024), ten un punto experimental. Buscábano?

—Non, non intentamos facer un disco máis experimental. As cancións simplemente formáronse así. Moitos compositores diríanche que hai unha especie de sensación na que a canción se crea a si mesma a través deles. Non estamos ao mando.

—Gravan sen preocuparse ou senten a presión de ser The Jesus and Mary Chain e estar á altura do seu legado?

—Se me preocupase de que unha nova canción que estou a escribir puidese manchar o noso legado, entón non escribiría ningunha canción nova. Entendo que unha vez que unha canción está no mundo, é posible e quizais natural comparala con outras cancións, pero a composición non me parece unha actividade comparativa.

—Algunha vez imaxinou que chegarían tan lonxe e seguirían tocando no 2025?

—Sen pretender soar arrogante, agardaba que a nosa música tivese lonxevidade, pero non as nosas persoas!

—Como sente no escenario na actualidade?

—Aínda non o sentimos como o noso hábitat natural, pero de todos os tipos de traballo que un ser humano pode facer, tocar a túa propia música nun escenario para persoas que a coñecen e apréciana, é difícil de superar.

---

---

---