Fillo de Jorge Drexler e dono dun modo etéreo pero á vez próximo de achegarse ao amor, acaba de asinar un dos discos do ano, «Cancións na miña»
04 jul 2025 . Actualizado á 10:07 h.Este 2025 está a ser un grande ano para a música nacional con grandes títulos que elevan carreiras. A discos como Jesucrista Superstar (Rigoberta Bandini), A boca do lobo (Carlos Ares) e Spanish Leather (Guitarricadelafuente), débese sumar Cancións na miña, de Pablopablo, un estupendo tratado de folk-pop atmosférico que o sitúa entre os imprescindibles do ano. Presentarao o 19 de xullo no Atlantic Fest de Vilagarcía de Arousa. Tras o verán, volverá dentro do ciclo Son Estrella Galicia con concertos en Vigo (5 de novembro, Radar) e A Coruña (6 de novembro, Don Giorgio).
—Por que ese título un tanto ambiguo?
—Foi un pouco sen querelo. Deime conta de que catro cancións novas que me encantaban estaban no meu maior e pilloume nun momento no que me obsesionara completamente coa sinxeleza á hora de escribir. A tonalidade da miña é como a máis básica da guitarra e a máis doado.
—No seu disco aparece a idea do desamor e a ausencia. Hai unha idea conceptual?
—Pode ser. Sempre me encantaron as cancións de desamor. O final do amor representa moitísimas cousas. Pedro Salinas define o amor como o atraso momentáneo da morte, á que nos diriximos inevitablemente. Quererse é por un momento pensar que non estamos sós neste mundo. Paréceme unha imaxe preciosa. Deste xeito cando escribo sobre desamor non penso tanto no amor en concreto, senón nos sentimentos maiores que remove, como o medo á morte ou o medo para ser vulnerable.
—Nunha entrevista vin que falaba do apego evitativo como un concepto que lle gustaba. Hai algo diso no álbum?
—Si, atráeme moito a dificultade que teñen os homes para deixarse ver vulnerables e querer. Víao ao meu ao redor e en min mesmo e quixen meterme nun personaxe que escribise desde aí.
—Un dos seus mellores versos di: «Iso que ti chamas amor non é para dous».
—Esa canción está escrita desde o clásico «non me queres como eu te quero a ti». Supoño que o apego evitativo aquí sería o da persoa á que lle canta a canción.
—Fala de vestidos, exfoliantes ou pulseiras para referirse á persoa que non está. Como se expón parte poética da súa música?
—Que alegría que se fixe en iso! Me esforzo por falar desas cousas. A maioría das mañás intento escribir poesía improvisada e de aí saco moitos destes conceptos. C. Tangana deume un consello incrible: no particular está o universal. Canto máis fales de cousas concretas que coñeces, máis o entenderá a xente.
—Canta contido, con tiróns e un punto percutivo. Custoulle atopar a súa voz?
—Tardei moito, pero sento que neste disco quedei bastante satisfeito cos diferentes rexistros que atopei. Inspireime en moitísima xente, tomo de todos lados. Encántame como berra Tom Waits, encántame o falsetto de Bon Iver... moitos.
—Nese sentido, destacan dous aspectos as repeticións de versos e rimas, por unha banda, e por outro, a fraxilidade extrema do falsete. A que responde?
—Encántame xogar coa rima, que haxa rimas internas máis aló da rima final de cada verso. A fraxilidade do falsete a verdade é que debe de vir de escoitar moito a Thom Yorke, Bon Iver e James Blake.
—«De cando en vez» pode ser a cima do disco, unha canción de elevarse e sentir a pel de galiña. Ver vostede como un punto de inflexión?
—Gústame moito esa canción. É o meu tema máis inspirado en Leonard Cohen. Tiña a letra escrita antes que a música e lese máis ben como un poema rítmico.
—Gústalle a idea de que se lle defina como un cantante de folk moderno?
—Si! Encántame o concepto de folk. Quero que a miña música sexa unha foto do 2025, que a xente busque en 100 anos: «Que era un exfoliante de charcoal?».
—Moitos soubemos de vostede polo seu traballo con C. Tangana. Que supuxo para vostede estar con ese artista e na histórica xira «Sen cantar nin afinar»?
—Rematei a carreira e chamoume para entrar na súa xira. Para min foi o máster que non fixen. Aprendín moito e, sobre todo deume moita fame, moitas ganas de tomarmo en serio e escribir cancións que importasen.
—Ralphie Choo, Amaia e Carin León colaboran no seu disco. Pode haber unha idea xeracional no álbum?
—Si, encántanme todos eles e creo moito nunha xeración especial de agora mesmo. Encántame a sensación de que está a pasar algo moi especial na música en español.
—É fillo de Jorge Drexler e moitas veces a primeira referencia a vostede vén por ese parentesco. Ás veces ese tipo de cousas xeran conflitos. Como o leva vostede?
—Lévoo moi ben. A música para min é o traballo de casa. Como o carpinteiro que lle ensina todo o que sabe sobre a madeira ao seu fillo, o meu pai e eu falamos durante horas da conexión entre un verso e un retrouso e o acorde que remata unha canción. É marabilloso poder compartir todo iso co teu pai.