O quinteto de Sinaloa é un dos cabezas de cartel do festival PortAmerica, no que actúan o xoves 3 de xullo, xunto a Izal, Ca7riel & Paco Amoroso, Á Love Yoy e Siloé, entre outros
21 jun 2025 . Actualizado á 11:09 h.Son lenda viva da música norteña mexicana. No seu case medio século de traxectoria, Os Tigres do Norte venderon máis de 30 millóns de discos e gañaron sete premios Grammy e doce Grammys Latinos. As súas cancións convertéronse en símbolo de identidade para millóns de latinos en EE.?UU. e no seu país natal. Nas súas letras narran con crueza e dignidade as realidades de quen vive nas fronteiras. As físicas e as sociais, como apunta Jorge Hernández, acordeonista e cantante da banda.
—Nas súas últimas cancións hai moito de compromiso coa emigración, a xustiza social e a resistencia por parte dos colectivos desfavorecidos. Moléstalles que se siga asociando aOs Tigres do Norte cos narcocorridos?
—Hoxe en día hai unha chea de compañeiros que se dedican a vivir desa ramificación do corrido. Nós non estamos en contra do que fagan, pero Os Tigres do Norte teñen outro xeito de respectar o público. Hai unha chea de alcumes que lle deron ao corrido, pero o corrido mexicano, o que nós interpretamos, é a voz do que está escuro, do que o pobo non pode dicir. As novas xeracións falan de temáticas imaxinarias. E iso fai que a esas cancións fáltelles valor e carácter. Son cancións que non quedan no corazón do pobo. Eu creo que se está perdendo o respecto á música e iso non é bo para ninguén.
—Escoiteille dicir que o corrido está en crise. Por que?
—Non hai moitos compositores, xente que escriba de historias verdadeiras. Nós sempre tratamos de falar persoalmente con cada compositor e dicirlle que queremos, como o queremos, que palabras queremos usar ou que melodías podemos utilizar para que as nosas cancións non sexan planas, vaian crecendo e conecten co público. Sempre dicimos que as nosas cancións son como unha película, como unha telenovela.
—A España están a chegar os ecos doutros artistas mexicanos, como Peso Pluma, Mon Laferte ou Natalia Lafourcade, dalgún xeito tamén vinculados coas músicas de raíz, pero desde outra perspectiva. Como ven vostedes, os patriarcas, a escena musical do seu país?
—Vémola moi ben. A árbore crece, hai ramificacións e é moi válido que haxa novos intérpretes. Cada xeración ten unha inspiración e hai artistas como os que acabas de mencionar que teñen penetración no público mozo e que bo!, porque iso fai máis grande a música e que haxa traballo para todos. Esa foi sempre a nosa misión, poder chegar a outros países e abrir portas.
—Quen é hoxe «o xefe de xefes»?
—O público. É o público o que ten a última palabra, o que decide por nós, o que che pode quitar do lugar onde estás. Son eles os que mandan. Nós só somos intérpretes, parte pasaxeira da vida e portavoces a través das nosas cancións das historias que suceden nas nosas comunidades. A nosa misión é estar ao lado do pobo e ser a súa voz.
—Que van traer esta vez a Galicia?
—Moitas cancións que xa coñecen pero tamén algunhas novas, como A Lotería e Aquí mando eu, que estiveron nos primeiros lugares das listas nos Estados Unidos, México e Sudamérica.
—Fan un repertorio moi diferente cando salguen fose a cando tocan en México ou nos Estados Unidos?
—Si, nós, antes de ir, sempre investigamos cales son as cancións máis escoitadas por aí porque queremos estar seguros de que nos nosos concertos todo o mundo escoitou ao que ía.