O trío compostelán Dogo vén de sacar «Brutalismo», un EP no que fai valer un son que mira ao pospunk con ollos do 2025
21 jun 2025 . Actualizado á 21:00 h.Na liña que pode conectar a Fontaines D. C ou The Horrors con Joy Division, The Cure e Sonic Youth camiña desde Santiago Dogo. Este trío formado por Carlos Beiró (guitarra e voz), Xoán Escudero (baixo e voz) e Ángel Refojo (batería) acaba de publicar Brutalismo, un EP de catro temas de baixos robustos, guitarras atmosféricas e intencións claramente escuras. Un traballo feito de costas ao que actualmente predomina en Galicia, pero que conectará con aqueles aos que lles gusta o lado máis penumbroso do rock.
—Tiran claramente á escuridade e o pospunk. Como chegaron a enfocarse nesa dirección no 2025?
—Sempre nos gustou o ruído. Todo vén da adolescencia. Escoitabamos moito grupos tipo The Jesus and Mary Chain, Ride, Lush e Ladytron. Ese foi o punto común. Cando comezamos a quedar para tocar, fomos atopando ese son no que nos sentimos cómodos e no que podemos dar o mellor de nós mesmos a nivel musical.
—Séntense un pouco «outsiders» no 2025 facendo este tipo de música, vendo o que hai ao seu redor?
—A verdade é que non tanto. Hai unha fornada de grupos novos a nivel estatal, que tiran cara ao punk e ao pospunk. Non estamos falando dun éxito comercial masivo, pero si que teñen nome. Por exemplo, Alcalá Norte teñen ese toque e non lles vai nada mal.
—Falaba máis de Galicia. Noutro momento había irmáns sonoros seus: Triángulo de Amor Bizarro, Disco Las Palmeras, Frac3s, todo o movemento Galician Bizarre. Agora non hai tantos. —Si, todos eses grupos eran dos 2010 máis ou menos. Foi un momento en Galicia de moita efervescencia musical. Había moitos grupos pequenos que facían cousas distintas, bebendo de influencias foráneas pero adaptándoas ao seu contexto. Houbo unha explosión de bandas e quedou un circuíto galego moi potente. Algunhas desas bandas destacaron incluso a nivel estatal, como Triángulo de Amor Bizarro, que seguen sendo relevantes. E nós, claro, tamén vivimos esa etapa e influíu moito.
—Eran público desa escena?
—Eramos público, si. No caso de Ángel, o batería, e mais eu, incluso máis. Tocabamos nun grupo naquela época, así que estivemos en contacto con todo ese ambiente. Agora, con perspectiva, vémolo con certa nostalxia. Existía un momento moi especial en Galicia. Por exemplo, todo o do Galician Bizarre. Eran iniciativas que xuntaban bandas moi diferentes. Igual artistas que non tiñan nada que ver en estilo musical, pero si compartían algo difícil de definir..., unha actitude, unha intención. Todos fóra do circuíto comercial. E claro, para facer recompilatorios así, teñen que existir primeiro os grupos.
—Falan da música terapéutica. Iso non é un tópico?
—Para nós é totalmente real: facemos este ruído para aforrar logo en terapia. Cando formas un grupo, moitas veces pensas en obxectivos comerciais: estar nos festivais, tocar en salas… Pero no noso caso non era iso. Para nós tocar é máis ben un exercicio de saúde mental. Como quedar cos colegas a falar da semana, de como vai o curro ou a túa relación, pero sen falar. Todo a través da música. Canalizas cousas que doutro xeito non sairían.
—O título do EP é «Brutalismo» e colaborou na súa promoción o divulgador de arte El Barroquista. Como xurdiu esa conexión arquitectónica?
—Tiñamos moi claro o nome do EP antes incluso de gravar. O son das cancións xa estaba perfilado e tiñamos deseñada a portada e a estética visual. A fascinación polas estruturas abandonadas, o formigón, esa estética dura pero fermosa... veunos moi natural. Quizais é algo que nos quedou da crise inmobiliaria e de ver tantos espazos baleiros... Non sei explicalo exactamente. No caso de El Barroquista, Xoán, o noso baixista, é compañeiro seu de traballo, así que contactamos con el para que explicara dunha forma accesible o que é o brutalismo, que non é unha palabra que inventamos sen máis, senón un movemento arquitectónico con peso.
—Foron vencedores no concurso de demos dos Estudios Mans. Ese tipo de certames teñen importancia?
—No noso caso foi unha oportunidade inmensa. Gravar un EP con calidade profesional non é fácil. O trato foi espectacular. Pensabamos que, ao ser un premio, igual iamos gravar rápido, sen moita atención… pero foi todo o contrario. Traballamos con Dave, que é un tipo amabilísimo e superprofesional.
—Nunha canción do EP preguntan: «Que pensaría Ian Curtis de ti? Que pensaría Sergio Algora?» . Por que esas preguntas?
—Toda esa xente da que falamos está falecida. É unha pregunta sen resposta. Que pensaría alguén que admiras, e que nunca poderá escoitar o que ti fas? Nunca poderás falar con esa persoa. E ficas coa inquedanza de saber: gustaríalle o que fago? Que opinaría da miña música ou de min? É unha reflexión sobre a relación coa obra dos demais e o desexo de validación ou conexión, malia que sexa imposible.
—Dise que son posiblemente a primeira banda galega de son «indie-rock» con todo o repertorio en galego. É certo?
—É posible, non sei... Hai cancións soltas doutros grupos, pero un repertorio completo en galego non coñecemos moitos casos. Falando, saíron nomes como Nocturna, pero non o temos claro. Dende o principio tiñamos claro que queriamos cantar en galego. É a nosa lingua e tamén quen somos. Facer algo en castelán ou inglés parécenos como desaproveitar unha oportunidade. Hai máis grupos agora que cantan en galego e teñen relevancia nacional. Mira a Grande Amore, Fillas de Cassandra... Non é que nos comparemos con eles, pero si que é unha mostra de que agora se pode facer música alternativa en galego e ter visibilidade.