Ou grupo afincado en Ourense ven de publicar «Saha», un disco non que afondan na conexión entre a tradición musical norteafricana, ou reggae, ou hip hop, a electrónica e mesmo a música galega
25 abr 2025 . Actualizado á 05:00 h.Levan Tandub máis dunha década tendendo pontes musicais entre Galicia e o norte de África. E se as conexións físicas entre os dous continentes non son doadas de manter, tampouco ás sonoras o teñen fácil. A pesar da indubidable calidade dos oito músicos que compoñen a banda, da importante achega cultural que supón o proxecto e da súa nada desprezable compoñente festiva que tan boa onda xera nos seus directos, Tandub aínda son recibidos con certos receos —por non dicir prexuízos— en determinados sectores da escena musical galega.
O seu novo disco, Saha, debería ser a peza determinante que rachase con ese estatus. Saha significa saúde, pero tamén benestar, gratitude ou bos desexos. E esas boas intencións é o que transmiten estas dez cancións, a través dunha proposta festiva que invita ao baile e á diversión.
Se xa é complicado determinar unha adscrición estilística a Tandub —un proxecto que fusiona a música gnawa (orixinaria do norte de Marrocos e Tánxer) co drum & bass, o reggae e a electrónica—, resulta de todo punto imposible facelo con Saha. Un disco cantado en árabe —o idioma natal do seu vocalista, Abdeljabbar El Gourd—, en galego e en francés, que transita por momentos apegados á tradición gnawa (Afrohit, A Vida, Tanger), outros máis achegados ao dub (Jinakum dif fela), ao reggae (Alzando ou vo, Sen deterse), ao hip hop (Idas e vidas, Danza dá cacharela) ou á electrónica (Tous lles jours). Tamén asoman nalgunhas destas cancións pinceladas que as conectan coa música tradicional galega. «En Sen deterse soa unha pandeireta facendo un ritmo de 6x8, que é o ritmo da muiñeira e tamén o da música gnawa. E hai temas nos que os baixos están feitos a partir do ronco dunha gaita», conta Román Puga, guitarrista de Tandub.
Toda esa amálgama, engade Román, representa «a evolución do grupo e a unión de todos os músicos que formamos a banda. Hai excompoñentes de Lamatumbá, xente que ven do blues, do rock, do tradi...». E, por suposto, a achega esencial de Abdeljabbar El Gourd, a peza que engarza e lle da sentido á proposta sonora e conceptual desta excitante banda ourensá.