Aitana lanza un terceiro elepé, co que busca converterse na gran figura do «mainstream» musical nacional, con permiso de Rosalía e C Tangana. Os seus fans levantárono todo o máis alto
04 oct 2023 . Actualizado á 20:15 h.Partindo da idea de que nin Rosalía nin C Tangana tiñan na súa axenda lanzar álbum este ano, a saída de Alpha de Aitana era o grande acontecemento das alturas comerciais do pop español, esas desde as que dá vertixe mirar. E tamén un disco esperado con entusiasmo por aqueles que, sen merodear a radiofórmula nin as playlists discotequeras, sucumbiran aos encantos de Formentera e No coche. Eses pepinazos de pop electrónico fixeron levantar a cella a máis dun («esta é a moza aquela de OT?»), namorando a fans de Kylie Minogue, Ed Sheeran, The Killers, Chvrches e Taylor Swift por igual.
Con toda esta secuencia, o anuncio dun disco «conceptual» e «maduro» fixo divisar algo grande. O adianto en marzo dOs anxos puxo a todos os interesados a salivar. Presentaba na néboa do dance-pop a unha artista baixando a un novo mundo —máis escuro, máis nocturno, máis de club— co desexo obsesivo («e estas ganas non se van / cando máis me comes máis gusta») guiando un son tremendamente excitante e cativador. A filigrana dAs Babys revisando o Saturday Night de Whigfield para ser a canción do verán (como o ano anterior fórao Rosalía con Despechá) deixaba claro que Aitana ía ao grande e buscaba converterse na gran diva do pop español. Se en Inglaterra tiñan a Dua Lipa, aquí ía ser ela quen brillase con toda a súa intensidade.
Alpha certifica esa condición do xeito habitual neste tipo de artista: a base de hits, son e imaxe. Pero non logra asentarse como o disco definitivo que se podía aventurar cando se empezaron a deslizar ideas sobre el. E moito menos parece ser esa sorte de traballo transcendente que se suxería os textos grandilocuentes que se difundiron hai meses. Os que dicían cousas como esta: «Alpha é o catalizador dunha comunidade que busca transformar o mundo e deixar atrás o concepto negativo do que significa ser un líder alpha achegando valor a quen a conforma».
Gravado en Los Ángeles baixo a produción de Andrés Torres e Mauricio Rengifo (moi ligados ao reguetón, pero sen deixar caer nada do xénero caribeño nesta ocasión) e facendo unha chiscadela na cuberta ao The Dark Side Of The Moon (1973) de Pink Floyd, trátase dun traballo que mira ao dance-pop electrónico dos noventa e primeiros anos do século XXI. E isto entender desde Ace Of Base a Aqua, pasando por Underworld e, sobre todo, polas decenas e decenas de pezas case anónimas que completaron recompilatorios do xénero en triplo e cuádruplo cedé. Si, cos seus subidones de luces estroboscópicas e as súas supermelódicos riffs de teclado xogando co corazón do oínte. Aínda así, que ninguén se engane: queda moito en Aitana daquel pop-rock dO Canto do Tolo ou La Oreja de Van Gogh. A entrada no club non supuxo pechar a porta ao seu pasado.
Amor e redes sociais
Con eses elementos a catalá distribúe amores que se abren e amores que se pechan. Corazóns que seducen e que se deixan seducir. Mentes que queren esquecer e que non o conseguen. Todo iso salpicado de bágoas en Facetime, ausencias en Instagram e likes que funcionan como unha certeira chiscadela de ollo. Un tratado de pop xuvenil en toda a súa extensión que cumpre coa misión de acompañar os latexados dos moitísimos fans que sintonizan con esta onda. Moitos deles xogan estes días en atar cabos (e versos) á biografía da artista e as súas dúas parellas máis coñecidas, Miguel Bernardeau e Sebastián Yatra. Mesmo existen guías para cambiar a orde do tracklist do álbum para que este teña un sentido narrativo perfecto que encaixe na historia.
Máis aló dalgunha letra mellorable, o maior problema de Alpha atópase en que dá a sensación de que a artista gastou toda a munición de hits irresistibles antes de lanzalo. Non hai outro Formentera ou No coche de amor a primeira vista. Tampouco existen máis invitacións infalibles ao baile como Los Ángeles ou O meu amor con Rels B. Por contra, aparecen temas que envolven escoita a escoita como as sedosas Dararí e Ela bailaba, do mellor do álbum; munición para a sobreexcitación adolescente como Pensando en ti e Rosas 24, que non pasan de correctas; pezas mínimas perfectamente colocadas como Outra noite sen ti; e fráxiles baladas que conectan con pezas do seu pasado como The Killers e Luna, desas que se deixan querer escoita a escoita. Todo iso conforma un elepé equilibrado e disfrutable, que cumpre con fartura. Pero non alcanza a condición de punto e aparte á que parecía apuntar con toda a pompa que o precedeu.